Τρένο στο Χιόνι

O Κλωντ Μονέ ζωγράφισε Το Τρένο στο Χιόνι το 1875. Παρόλο που αυτό το έργο δεν παρουσιάστηκε σε Ιμπρεσιονιστική έκθεση, αποκαλύπτει την έλξη του Μονέ από τη σύγκλιση της φύσης και της τεχνολογίας, ένα χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής που γοήτευσε τους περισσότερους καλλιτέχνες του κύκλου. Για τον Μονέ, το τρένο - με την ταχύτητά του και τον καπνό που εξέπεμπε στην ατμόσφαιρα - παρήγαγε τις ιδιότητες της συνεχούς αλλαγής που ωθούσε τις καλλιτεχνικές παρατηρήσεις. Αυτή η σκηνή ζωγραφίστηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Αρζαντέιγ, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Μονέ. Το Τρένο στο Χιόνι του Μονέ είναι λίγο διαφορετικό σε σχέση με κάποια από τα άλλα έργα του, καθώς συνδυάζει στοιχεία ανάμειξης χρωμάτων για να δημιουργήσει μια συμπαγή εικόνα. Το έργο αυτό απεικονίζει ένα τρένο να μπαίνει σε έναν χιονισμένο σταθμό. Σε αντίθεση με το Εντύπωση, ανατολή ηλίου (Impression, soleil levant) αυτό το έργο απεικονίζει σαφώς ένα γεγονός και μια τοποθεσία. Η αληθινή ακινησία της στιγμής έχει αποτυπωθεί τέλεια. Οι σύντομες πινελιές δίνουν υφή στους ξύλινους στύλους του φράχτη και στον καπνό του τρένου. Το σκηνικό μιας χειμερινής ημέρας έχει επίσης αποτυπώσει αυτήν την αίσθηση ακινησίας. Η απουσία του ήλιου προσδίδει σε αυτόν τον πίνακα ένα διαχρονικό πλαίσιο, σαν να μπορούσε να είναι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Η ανάμειξη διαφορετικών γκρίζων και γαλάζιων χρωμάτων δίνει την αίσθηση περισσότερων χρωμάτων στον ουρανό από ότι συνήθως. Προς το σημείο φυγής διακρίνεται ένα μικρό λαμπερό φως, ίσως ένα φανάρι ή ένα φως του δρόμου που σηματοδοτεί την άφιξη ή αναχώρηση του τρένου. Τέλος, ο Μονέ, αντίθετα με πολλούς σύγχρονούς του ζωγράφισε την νεοτερικότητα. Δηλαδή οι συγκαιρινοί του αντιπαθούσαν τις ιδέες της εκβιομηχάνισης ή τις επινοήσεις της μοντέρνας ζωής. Το έργο του Μονέ εδώ δεν ανατρέχει πίσω σε κάποια ποιμενική σκηνή σαν την καλύτερη εποχή της ζωής, αλλά δηλώνει ότι τώρα η ζωή ανάμεσα στις νέες εφευρέσεις του ανθρώπου είναι η καλύτερη και η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος για να ζει κανείς.