Άμπωτη στο Grandcamp

Η ιστορία του νεοϊμπρεσιονισμού ξεκινά το 1884, όταν ο Ζωρζ Σερά (Georges Seurat, 1859-1891) συναντά για πρώτη φορά τον Πωλ Σινιάκ (Paul Signac, 1863-1935). Οι δύο νέοι καλλιτέχνες, που διέφεραν ριζικά ως προς το υπόβαθρο και την ιδιοσυγκρασία τους, συναντήθηκαν στην εναρκτήρια ομαδική έκθεση των Ανεξάρτητων Καλλιτεχνών (Artistes Indépendants), η οποία είχε δημιουργηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα περιοριστικά κριτήρια επιλογής της κριτικής επιτροπής του ετήσιου Σαλόν του Παρισιού. Ο Σερά ήταν 24 ετών και αναζητούσε υγιείς κανόνες με τους οποίους θα μπορούσε να ρυθμίσει την ομορφιά, καθώς, όπως υποστήριζε, «η τέχνη είναι αρμονία». Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών (École des Beaux-Arts), το 1884 παρουσίασε στους Artistes Indépendants την πρώτη του σύνθεση μεγάλων μορφών, το έργο Κολυμβητές στην Asnières (Λονδίνο, National Gallery), ένα έργο που απορρίφθηκε από την κριτική επιτροπή του Σαλόν, στο οποίο έδωσε σε μια σκηνή από τη σύγχρονη καθημερινή ζωή – άνδρες της εργατικής τάξης που κάνουν μπάνιο στο Σηκουάνα σε ένα βιομηχανικό προάστιο στα περίχωρα του κεντρικού Παρισιού – τις διαστάσεις ενός ιστορικού πίνακα. Τα έργα του νεαρού Σερά διακρίνονται από μια επίμονη γεωμετρία∙ και, από το 1882-83, στις μελέτες του που ζωγραφίζονται ακριβώς πριν από το μοτίβο, διακρίνεται μια συστηματική διάταξη των χρωματικών πινελιών, που προσδίδει μια ομοιομορφία στις επιφάνειες των συνθέσεών του που τις σφραγίζει με μια μοναδική ενότητα.