Η Τραπεζαρία, Έργο 152

Στο έργο "Η Τραπεζαρία" του Σινιάκ, η σκηνή φωτίζεται από ένα παράθυρο, δίνοντας ένα δραματικό φως δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο σιλουέτες και έντονες αντιθέσεις φωτός και σκιάς. Αυτός ο τύπος φωτισμού χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά από τον Ντεγκά, αλλά όχι από τους Ιμπρεσιονιστές, οι οποίοι απέφευγαν τέτοιες ακραίες αντιθέσεις. Όταν ζωγράφιζαν ηλιοβασιλέματα, όπως για παράδειγμα ορισμένες από τις σειρές με τις Θημωνιές του Μονέ από το 1890-1891, οι όποιες σκιές ήταν λαμπρές με έγχρωμο φως, ανακλώμενο από τα γύρω αντικείμενα και τον ουρανό. Στο έργο του Σινιάκ, ο πίσω φωτισμός δημιουργεί μια έντονη αίσθηση φόρμας και δομής στη σύνθεση, μια ψυχρή σοβαρότητα που μπορεί να είναι μια ειρωνική κριτική της τυπικής, τελετουργικής ποιότητας της ζωής της μεσαίας τάξης που απεικονίζεται. Η φόρμα δημιουργείται μέσω των διαβαθμίσεων του χρώματος, από ανοιχτές αποχρώσεις έως πλήρη κορεσμό. Έτσι, οι τονισμένες περιοχές εμφανίζονται ως ελάχιστα χρωματισμένες ή κιτρινωπά λευκές. Αυτές στη συνέχεια περνούν μέσα από μια σειρά μικρών διαβαθμίσεων, στις οποίες προστίθενται αυξανόμενες ποσότητες τοπικού χρώματος έως ότου, στα πιο σκοτεινά σημεία, επιτευχθεί σχεδόν καθαρός κορεσμός των αυτούσιων χρωμάτων. Για να γίνουν πιο σκούρες οι αποχρώσεις της σκιάς χωρίς να προστεθεί μαύρο ή γήινα χρώματα, το πράσινο και το μπλε αναμείχθηκαν στην παλέτα και τοποθετήθηκαν δίπλα σε πιο καθαρά μπλε. Τα αποτελέσματα του ανακλώμενου χρώματος μεταξύ των τοπικών χρωμάτων αντιπροσωπεύονται από πρόσθετες κουκκίδες των κατάλληλων αποχρώσεων. Η προσεκτική διαβάθμιση των τόνων που εφαρμόζεται σε μικρές κουκκίδες δίνει μια άκαμπτη, γλυπτική πλαστότητα στη σύνθεση, της οποίας ο χρωματικός συνδυασμός κυριαρχείται από τα συμπληρωματικά χρώματα, πορτοκαλοκίτρινο έως μπλε-ιώδες. Καλή Δευτέρα σε όλους!