Pierre-Auguste Renoir
Το καλοκαίρι του 1874, όταν ο Μονέ, ο Μανέ και ο Ρενουάρ δούλευαν ο ένας κοντά στον άλλο, η πρώτη σύζυγος του Μονέ, Καμίλ, πόζαρε πιο συχνά για τον Μανέ και τον Ρενουάρ παρά για τον σύζυγό της. Δύο πίνακες, ένας του Μανέ και ένας του Ρενουάρ, που έγιναν ταυτόχρονα ένα καλοκαιρινό απόγευμα, απαθανατίζουν μια στιγμή ηρεμίας στον κήπο του Μονέ. Το 1924, ο Μονέ αφηγήθηκε τι έγινε εκείνη την ημέρα στον κήπο του στο Αρζαντέγι:
«Ο Μανέ, ενθουσιασμένος από το χρώμα και το φως, ζωγράφιζε μια υπαίθρια σκηνή με φιγούρες κάτω από δέντρα. Τότε, έφτασε ο Ρενουάρ. […] Μου ζήτησε παλέτα, πινέλο και καμβά, και άρχισε να ζωγραφίζει μαζί με τον Μανέ. Ο Μανέ τον παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού του […] Έπειτα έκανε μια γκριμάτσα, πέρασε διακριτικά κοντά μου και μου ψιθύρισε στο αυτί για τον Ρενουάρ: «Δεν έχει ταλέντο, αυτό το αγόρι! Αφού είσαι φίλος του, πες το να εγκαταλείψει τη ζωγραφική!».
Ωστόσο, αργότερα, ως θιασώτης της ομορφιάς, και ιδιαίτερα του γυναικείου αισθησιασμού, ειπώθηκε ότι «ο Ρενουάρ είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας παράδοσης που έρχεται απευθείας από τον Ρούμπενς στο Βατώ». Ενώ πολλοί ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι εστίαζαν στα τοπία, ο Ρενουάρ ζωγράφιζε τους ανθρώπους σε προσωπικές και ειλικρινείς στιγμές. Τα έργα του Ρενουάρ είναι επίσης αξιοσημείωτα για τη χρήση ζωντανού φωτός και χρώματος. Το στυλ του έδινε έμφαση σε ελεύθερες πινελιές, έτσι ώστε οι φιγούρες του να συγχωνεύονται απαλά μεταξύ τους και με το περιβάλλον τους.