Το μάτι

Ο εαυτός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση του νου. Ο φονιάς και ο άγιος βρίσκονται σε διαφορετικά δωμάτια ακόμα και αν είναι στον ίδιο χώρο, η πρόσληψη εκτίθεται στην ερμηνεία, και αμφότερες θα φτιάξουν το σενάριο σύμφωνα με τα χρώματα της μνήμης τους, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα και το υποσυνείδητο. Αυτές είναι οι ίδιες οντότητες που οδηγούν τις πράξεις μας, δίνουν κίνητρο στις επιλογές μας, τροφοδοτούν τους φόβους μας... Έτσι ακριβώς το σώμα κυβερνά το μυαλό, ή μήπως το μυαλό εξουσιάζει το σώμα; «Αυτό το αγόρι φαίνεται να έχει ζήλο», είπε ο πατέρας της Ψυχολογίας, Σίγκμουντ Φρόιντ, για τον νεαρό καλλιτέχνη που ζωγράφιζε το πορτρέτο του. Πού να ήξερε πως το εκκεντρικό και φιλόδοξο αγόρι που ζωγράφιζε καθισμένο απέναντί του θα αποτελούσε -όπως και ο ίδιος- σύμβολο γι΄ αυτό που βρίσκεται πέρα από το συνειδητό. Αν ο Φρόιντ είναι ο άνθρωπος που ανέτρεψε την κυριαρχία του σώματος πάνω στο μυαλό, τότε ο Νταλί είναι ο ζωγράφος των ονείρων. Το ζήτημα που ο Φρόιντ άνοιξε προς ερμηνεία, ο Νταλί το ερμήνευσε. Ο Σαλβαδορ Νταλί πέθανε σε ηλικία δύο ετών στην Καταλονία της Ισπανίας. Ο πατέρας του, ο Σαλβαδόρ Νταλί, ονόμασε το παιδί από τον γιο που είχε χάσει πριν κάποια χρόνια, και από τον εαυτό του, επίσης Σαλβαδόρ Νταλί. Η ισχυρή του προσωπικότητα άνθισε από μικρή ηλικία, όπως ακριώς και το ταλέντο του: στα 16 του, φοιτητής στην Ακαδημία Τέχνης Σαν Φερνάρντο στη Μαδρίτη, τραβούσε την προσοχή με τα μακριά του μαλλιά, τη γραβάτα, τις ψηλές κάλτσες και το μακρύ του παλτό. Δηλώνοντας ότι κανένας εκεί δεν ήταν αρκετά ικανός γα να αξιολογήσει την δουλειά του, κατέληξε να αποβληθεί από την Ακαδημία. Παρά τον μεγάλο του σεβασμό προς τους Μεγάλους Δασκάλους (το χαρακτηριστικό μουστάκι του λέγεται πως είναι φόρος τιμής στον Βελάσκεζ), ο Νταλί τοποθετούσε την ευφυΐα πάνω από τους θεσμούς ή τα ιδρύματα. Όταν μετακόμισε στο Παρίσι, για παράδειγμα, είπε στον Πικάσο «ήρθα να επισκεφτώ εσένα πριν πάω να επισκεφτώ το Λούβρο». Ανεξάρτητος και ατομιστικός εκ φύσεως, ο Νταλί απέρριπτε ακόμα και τις ομάδες των οποίων θεωρούταν μέρος, δηλώνοντας πως «η μοναδική διαφορά μεταξύ των σουρεαλιστών και εμού είναι ότι εγώ είμαι ο Σουρεαλισμός». Ακόμα κι αν η προσωποποίησή αυτή του Σουρεαλισμού δεν σε βρίσκει σύμφωνο, ο Νταλί όντως ανέπτυξε έναν σουρεαλιστικό τρόπο ζωής, υπερβολικό και παθιασμένο, καταλαμβάνοντας το απόστημα  μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Ακόμα και οι μέθοδοι εργασίας του ήταν σχεδιασμένες για να διαταράσσουν την γραμμική πορεία του ύπνου: μία από τις τεχνικές του ήταν να κάθεται άνετα σε μία καρέκλα κρατώντας ένα κουτάλι πάνω από ένα τσίγκινο πιάτο, και, καθώς θα τον έπαιρνε ο ύπνος, θα έριχνε το κουτάλι και θα ξύπναγε να καταγράψει τις ονειρικές εικόνες του ασυνείδητου μυαλού του. Τα τοπία, τα ζώα και οι μορφές, η συμβολογία των θεματικών αυτών και οι σχέσεις μεταξύ των στοιχείων θα αποκάλυπταν ένα βαθύτερο νόημα, όπως αποκαλύπτεται ένα όνειρο - μία δήλωση του αληθινού ατόμου, ελέυθερο από τα όρια του συνειδητού. Ο Νταλί με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο μοναχικοί και παρεξηγημένοι είμαστε όλοι. Όποια λέξη και να διαβάσουμε, όποιον ήχο και να ακούσουμε, όποιον πίνακα και να δούμε, πάντα θα μας μένει η αίσθηση που προσωπικά αντλούμε από το κάθε τι. Η επικοινωνία δεν είναι ποτέ αληθινά αποτελεσματική, επειδή από την ίδια αφετηρία ακούμε και βλέπουμε διαφορετικά πράγματα. Άγνωστοι ακόμα και για τον ίδιο μας τον εαυτό - όσο περισσότερο προσπαθώ να κατανοήσω τον εαυτό μου τόσο λιγότερο καταλαβαίνω τις πράξεις μου. Ο Νταλί με κάνει να αισθάνομαι πως και αυτό είναι εντάξει, αρκεί να συνεχίζουμε να εξερευνούμε τα όνειρά μας. Άρτουρ Ντέους Ντιονίσιο ζητάμε την βοήθειά σου - αν μπορείς, κάνε μία δωρεά και βοήθησέ μας να δημοσιεύσουμε μία νέα εκδοχή της εφαρμογής: https://support.getdailyart.com/