Αλπαιντέ

Η Αλμπαιντέ είναι εμπευσμένη από το ποίμα του Βίκτωρα Ουγκώ «Θραύσματα ενός Ερπετού». Το άψογο φινίρισμά του, οι καθαρές γραμμές και η νηφάλια παλέτα κατατάσσουν την Αλμπέιντ του Αλεξάντρ Καμπανέλ στην καρδιά της ακαδημαϊκής τελειότητας. Πράγματι, ο Καμπανέλ ήταν ένας από τους τελευταίους ένθερμους ακαδημαϊκούς, αποφασισμένος να διατηρήσει τους περιορισμούς και τις ιεραρχίες εν όψει των ριζοσπαστικών προκλήσεων που έθεταν μεταξύ άλλων και ο Γκυστάβ Κουρμπέ. Ο Καμπανέλ δεν επέτρεψε στον Εντουάρ Μανέ και σε πολλούς άλλους ζωγράφους να εκθέσουν στο Σαλόνι το 1863, γεγονός που οδήγησε στην ίδυση του Σαλόνιού των Απορριφθέντων. Υπήρξε επίσης μεγάλος αντίπαλος του ιμπρεσιονισμού. Κανείς δεν είναι τέλειος.

Στο ποίημα, ο Βίκτωρ Ουγκώ εκφράζει τον πόθο του για τα «γλυκά, σαν ελαφίνας μάτια της Αλμπαιντέ.»  Με έναν τρόπο που οφείλει πολλά στα νωθρά γυμνά του Ενγκρ, ο Καμπανέλ έχει απεικονίσει τη ληθαργική φιγούρα της Αλμπαιντέ σαν αντικείμενο οπτικής ευχαρίστησης και επίσης σαν μια αλληγορία. Η Αλμπαιντέ προοριζόταν να αποτελέσει μέρος ενός τρίπτυχου το θέμα του οποίου ήταν η αστάθεια του περάσματος από τη νεότητα στην ενηλικίωση. Η Αλπαιντέ αναπαριστούσε τη διαστρέβλωση της νεανικής αθωότητας. Είναι σίγουρο ότι απεικονίζεται σαν μια θελκτική, αν και ατημέλητη, Ανατολίτισσα παλακίδα, σε ένα χώρο που υπαινίσσεται ένα ισλαμικό σαλόνι, ένα χαρέμι και ένα οπιοποτείο.