Πορτρέτο του Μπωντλαίρ

Το άλμπουμ των Beatles, Sgt. Το Pepper's Lonely Hearts Club Band ήταν ένα σύμβολο σε μια εποχή γνωστή για την μόδα των ψυχεδελικών. Όλοι ήθελαν να ακολουθήσουν την "Λούσι στον Ουρανό με τα Διαμάντια" (Lucy in the Sky with Diamonds), έτσι τα ναρκωτικά έγιναν ένα πιο διαδεδομένο μέρος της καλλιτεχνικής κουλτούρας από ποτέ. Αλλά, φυσικά, τα ναρκωτικά είχαν αντίκτυπο στον πολιτισμό πολύ πριν από τη δεκαετία του 1960.

Ο Σαλβαντόρ Νταλί είπε κάποτε το γνωστό: “Δεν κάνω ναρκωτικά. Είμαι τα ναρκωτικά.” Αυτό δεν ήταν μία “διαφήμιση κατά των ναρκωτικών” αλλά μάλλον μια ανάδειξη. Κατά κάποιον τρόπο, ισχυριζόταν ότι το έργο του από μόνο του μπορούσε να προκαλέσει τις εναλλακτικές καταστάσεις που προκαλούνται από τα ναρκωτικά. Ο Μπωντλαίρ, ο παρακμιακός συγγραφέας που απεικονίζεται στο σημερινό έργο τέχνης, διατύπωσε μια θεωρία στο βιβλίο του Τεχνητοί Παράδεισοι (Les Paradis Artificiels) για το πώς τα ναρκωτικά μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός ιδανικού κόσμου.

Άλλοι στοχαστές και καλλιτέχνες γνώριζαν τη δύναμη των ναρκωτικών. Ο Νίτσε έπαιρνε όπιο ως θεραπεία για τις ημικρανίες και τη ναυτία. Οι μελετητές συζητούν για το πώς θα μπορούσε να έχει εμπνεύσει το έργο του. Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ έκανε ενέσεις μεσκαλίνης για να κατανοήσει καλύτερα τη συνείδηση - ένα γεγονός που σαν είχε σα συνέχεια εβδομάδες παράνοιας καθώς πίστευε ότι τον κυνηγούσαν γιγάντιοι αστακοί! Και το αψέντι ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στη μποέμικη Γαλλία: ο Ντεγκά, Γκογκέν, βαν Γκογκ, Λωτρέκ, Μπωντλαίρ και πολλοί άλλοι το έπιναν ως πηγή έμπνευσης.

Ο ίδιος ο Πλάτων παρακολούθησε τα Ελευσίνια Μυστήρια - μυστικιστικές εκδηλώσεις που  πραγματοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα - όπου οι συμμετέχοντες έπιναν ένα ψυχοτρόπο ποτό με το όνομα Κυκεώνας. Ο Πλάτωνας σχολίασε για τα πειράματά του: “μας επιτράπηκε η μύηση στη θέα τέλειων και απλών και ήρεμων και χαρούμενων οραμάτων, τα οποία είδαμε στο καθαρό φως, όντας οι ίδιοι καθαροί και όχι ενταφιασμένοι σε αυτό που κουβαλάμε μαζί μας και καλούμε σώμα, στο οποίο είμαστε φυλακισμένοι." Αυτή μπορεί να είναι η προέλευση της διπλής υπόστασης του νου\σώματος, ένα δομικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τον Χριστιανισμό μέχρι τη διάσημη φράση του Ντεκάρτ “σκέφτομαι άρα υπάρχω.” Η επικράτηση των παραισθησιογόνων και των ναρκωτικών είναι τέτοια που θα μπορούσαμε ακόμη και να αμφισβητήσουμε εάν τα ναρκωτικά είναι ίσως ο ακρογωνιαίος λίθος της Δυτικής φιλοσοφίας.

Το βιβλίο του Νόρμαν Όλερ, Υπερδιέγερση - Τα Ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ , συζητά τη χρήση ναρκωτικών κατά τη ναζιστική Γερμανία, όπου η χρήση μεθαμφεταμινών ήταν τεράστια. Το Pervitin, μια μεθαμφεταμίνη, καταναλώθηκε τόσο από νοικοκυρές όσο και από εργαζόμενους για να αντέξουν μέσα στη μέρα – το πουλούσαν χωρίς ιατρική συνταγή. Μεταξύ 1925 και 1930, η Γερμανία μόνο, παρήγαγε το 40% της συνολικής μορφίνης στον κόσμο.

Αλλά τι γίνεται με όλα τα φάρμακα που παίρνουμε σήμερα; Σίγουρα, δεν είναι όλοι εξαρτημένοι στη κοκαΐνη, αλλά τι γίνεται με τα αντικαταθλιπτικά, το αλκοόλ και την καφεΐνη; Δεν είναι περίεργο πώς είναι τόσο κοινωνικά αποδεκτά έναντι άλλων ελαφρών ναρκωτικών;

Έχω μία μικρή διεστραμμένη περιέργεια, αν και ξέρω ότι η εφαρμογή κάτι τέτοιου θα ήταν επικίνδυνο: Τι θα συμβεί αν αφήσουμε τους αθλητές να πάρουν ένα φάρμακο που θα βελτιώνει την απόδοση και να αγωνιστούν, ώστε να μπορούμε να δούμε πόσο μακριά μπορεί να πάει (τεχνητά) το ανθρώπινο σώμα; Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να είναι καταστροφικό, αλλά σας κάνει να αναρωτιέστε...

- Artur Deus Dionisio