Φλερί Φρανσουά Ριτσάρντ
Ο Φλερί Φρανσουά Ρισάρ (1777-1852) ήταν ζωγράφος από τη Λυών και μαθητής του Ζαν-Λουί Νταβίντ. Ξεκίνησε ζωγραφίζοντας πορτρέτα και σκηνές από την ιστορία σε στιλ ακαδημαϊκό. Αυτός ο πίνακας της Βαλεντίνης του Μιλάνου είναι η πρώτη άξια παρατήρησης εικόνα του καλλιτέχνη και σημειοθέτησε μία αλλαγή στην καριέρα του Φλερί. Με αυτόν τον πίνακα δημιουργείται ένα καινούριο στιλ, το στιλ των Τροβαδούρων.
Ο πίνακας εκτέθηκε στov χώρο Salon de 1802 και είχε άμεση επιτυχία, πιθανώς επειδή αναπαριστά μία σημαντική ιστορική φιγούρα σε μία ιδιωτική συναισθηματική στιγμή. Αυτή η αίσθηση προσωπικής οικειότητας ενισχύεται επίσης από το μικρό μέγεθος του καμβά, το οποίο δεν είναι το συμβατικό των ιστορικών εικόνων. Δείχνει την Βαλεντίνη του Μιλάνου σε μία κατάσταση βαθιάς μελαγχολίας, να κλαίει για τον θάνατο του συζύγου της, Δούκα της Ορλεάνης, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Ιωάννη Α΄ της Βουργουνδίας (Ιωάννης ο Άφοβος) το 1407. Αυτή η σύνθεση είναι εμπνευσμένη από τον τάφο της Βαλεντίνης του Μιλάνο και της επιγραφής του, "Δεν μένει τίποτα, είμαι η ίδια τίποτα".
Ο θεατής συναισθάνεται τη γυναίκα, ίσως επειδή ο Φρανσουά-Φλερί ζωγράφισε αυτή τη σύνθεση μετά από έναν ερωτικό χωρισμό. Ο ζωγράφος, ο οποίος σπούδασε μεσαιωνική ιστορία, ζωγραφίζει την Βαλεντίνη σε έναν ρεαλιστικό, Γοτθικό εσωτερικό χώρο. Κοινό και κριτικοί εκτίμησαν αυτόν τον πίνακα εξαιτίας του κιαροσκούρο εφέ του μαζί με το ζωντανό πράσινο χρώμα της κουρτίνας που απορροφά το φως και δημιουργεί έναν μυστηριώδη φωτισμό.
Η Βαλεντίνη του Μιλάνου έχει υμνηθεί για τις αρετές της από αρκετούς ποιητές, μεταξύ των οποίων και του Γιουστάς Ντεσάν. Η Βαλεντίνη εδώ αγγίζει έναν γκρι σκύλο, ο οποίος ήταν στα χρόνια του μεσαίωνα σύμβολο πίστης και αφοσίωσης προς έναν σύζυγο.
Tony Goupil