Τζον Κόνσταμπλ
Ο Τζον Κόνσταμπλ (1776-1837), παρά το ότι αρχικά έδειξε λίγο ταλέντο , πήγε στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου όπου ανέπτυξε πολλά είδη τοπογραφιών επηρεασμένος από τους κλασικιστές Κλωντ και Πουσέν, και από τον Φλαμανδούς και Ολλανδό ζωγράφους Ρούμπενς και Ρόισνταλ.
Το πρώιμο έργο του ήταν επίσης επηρεασμένο από τον Αγγλο καλλιτέχνη Τέρνερ· Ο Κόνσταμπλ ανέπτυξε μια αποτροφή για τις δραματικές, ρομαντικά θυελλώδεις εικόνες των τοπογραφιών από τον Τέρνερ, παρ' όλα αυτά, τις έβρισκε να είναι πολύ μελαγχολικές. Οι σκηνές που ζωγράφισε ο Τέρνερ, ειδικά αυτές του Λέικ Ντίστρικτ (Lake District) στη βόρεια Αγγλία, ήταν ακατοίκητες, το οποίο ο Κόνσταμπλ έβρισκε ξένο και αμήχανο. Εβρισκε πολύ μεγαλύτερη παρηγοριά στο να ζωγραφίζει τα μέρη που άνθρωποι ζούσαν πραγματικά, και οι ζωές τους δημιουργούσαν ζεστασιά. Η εξιδανικευμένη τοπιογραφία ήταν σίγουρα περισσότερο της μόδας εκείνη την εποχή, αλλά ο Κόνσταμπλ αντίθετα επιδίωκε να επικεντρωθεί στο να βρεθεί η ηρεμία πιο κοντά στο σπίτι, στη συνηθισμένη καθημερινή ζωή, και εκεί που οι άνθρωποι ζούσαν σε αρμονία με τη φύση.
Ο Κόνσταμπλ ήταν αμετάπειστος πως η ίδια η φύση θα έπρεπε να εμπνέει τη σύνθεση ενός πίνακα, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο άγγιγμα του φωτός που αλλάζει συνέχεια στο τοπίο, στα σημάδια του περάσματος του χρόνου μέσα από τις εποχές, και το τρόπο με τον οποίο ο φυσικός κόσμος είναι σε μια συνεχή κατάστασης ρευστότητας, διακηρύσσοντας πως "δύο μέρες ποτέ δεν είναι ίδιες, ούτε καν δύο ώρες·ούτε υπήρξαν ποτέ δύο φύλλα από ένα δέντρο όμοια από την δημιουργία όλου του κόσμου." Η πινελιά του Κόνσταμπλ αντικατοπτρίζει τη στάση του απέναντι στο περιβάλλον: είναι χαλαρή και γρήγορη, προκαλώντας μια αίσθηση πως η φύση είναι μια ελεύθερη μεταβαλλόμενη οντότητα που δεν μπορεί απαραίτητα να αιχμαλωτιστεί σε μία καθορισμένη στιγμή. Μια εντύπωση της ίδιας σκηνής μια εβδομάδα αργότερα θα έμοιαζε, στα μάτια του Κόνσταμπλ, εντελώς διαφορετική.
Ο Κόνσταμπλ επισκέφθηκε το Σάλσμπουρι πρώτη φορά το 1811 για να μείνει με τον στενό του φίλο Τζον Φίσερ, τον τότε επίσκοπο του Σάλσμπουρι. Φαίνεται καθαρά από το πίνακα πως ο Κόνσταμπλ αγαπούσε αυτή τη περιοχή της Αγγλίας. Ο καθεδρικός τοποθετείται σε μία αξιαγάπητα αποδοσμένη βουκολική σκηνή, με αγελάδες να βόσκουν νωθρά στο καλοκαιρινό ήλιο, τα δέντρα πλούσια και πράσινα. Ο ίδιος ο καθεδρικός, παρά το μνημειακό του στάτους ως ένα κομμάτι της αρχιτεκτονικής, είναι ελκυστικός, ακόμη και φιλικός, όπως θα τον είχε βρει ο Κόνσταμπλ. Ο πίνακας είναι γεμάτος με ιδέες άνεσης και οικειότητας του είδους που νοιώθουμε όταν είμαστε χαρούμενοι που επιστρέψαμε σπίτι μετά από μακροχρόνια απουσία.
-Sarah Mills
ΥΓ. Ενας ακόμη διάσημος καλλιτέχνης που μαγεύτηκε από έναν καθεδρικό ήταν ο Κλωντ Μονέ. Δημιούργησε αρκετούς πίνακες που απεικονίζουν τον καθεδρικό της Ρουέν που μπορείς να δεις εδώ .