Raphael Santi
Πιθανότατα σαν σήμερα το 1783, ο Ραφαήλ Σάντσιο, ένας από τους μεγαλύτερους πατέρες της Αναγέννησης, γεννιέται. Η δουλειά του θαυμάστηκε για τη σαφήνεια στις φόρμες, την ευκολία στη σύνθεση και το οπτικό κατόρθωμα του Νεοπλατωνικού ιδεώδους του ανθρώπινου μεγαλείου. Ο Ραφαήλ ήταν εξαιρετικά παραγωγικός, έχοντας αναλάβει ένα ασυνήθιστα μεγάλο εργαστήριο και, παρά τον πρόωρο θάνατό του στα 37 του, αφήνοντας ένα μεγάλο όγκο δουλειάς. Πολλά από τα έργα του βρίσκονται στο Παλάτι του Βατικανού, όπου οι νωπογραφημένες αίθουσες του Ραφαήλ ήταν το κεντρικό, και μεγαλύτερο, έργο της καριέρας του. Το δημοφιλέστερο έργο είναι Η Σχολή των Αθηνών στην Αίθουσα της Υπογραφής του Βατικανού. Μετά τα πρώτα του χρόνια στη Ρώμη, πολλά από τα έργα του πραγματοποιήθηκαν από το εργαστήριό του από τα σχέδιά του, με σημαντική απώλεια ποιότητας. Ήταν εξαιρετικά σημαίνων προσωπικότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του, παρ'όλο που εκτός της Ρώμης το έργο του ήταν κυρίως γνωστό για τις συνεργατικές εκτυπώσεις του.
Όμως, ας μιλήσουμε το έργο του: το πέπλο πάνω από τα μαλλιά, από το οποίο ονομάστηκε το έξοχο έργο του Ραφαήλ, υποδηλώνει πως η γυναίκα είναι παντρεμένη αλλά η ακριβής ταυτότητά της είναι άγνωστη. Σύμφωνα με τον Τζόρτζο Βασάρι, που παρατήρησε τον πίνακα στο σπίτι του εμπόρου Ματέο Μπότι στη Φλωρεντία, το έργο απεικονίζει τη Μαργαρίτα Λούτι, γνωστή ως La Fornarina, μια γυναίκα που ο Ραφαήλ αγαπούσε σε όλη του τη ζωή, αλλά το υπέροχο φόρεμα και τα κοσμήματα είναι ενδεικτικά πορτρέτου μιας νέας και ευγενής γυναίκας που του ανατέθηκε. Υπάρχουν μερικές φήμες πως η αγάπη του Ραφαήλ για τη La Fornarina ήταν η αιτία θανάτου του, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό είναι ένα πορτρέτο τρια-τέταρτα όπου ο ένας από τους ώμους είναι γυρισμένος προς τα πίσω, όπως έχει ήδη διερευνηθεί από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, δίνοντας έμφαση στο χωρικό βάθος και στις διαμορφώσεις φωτός και σκιάς. Το σκούρο φόντο τονίζει τους ροζ τόνους του δέρματος της νεαρής γυναίκας και τη φωτεινότητα των χλωμών μεταξένιων ρούχων της. Η στάση του δεξιού χεριού της στην καρδιά είναι πιθανών έκφραση ευλάβειας και αγάπης, αλλά η θέση του άλλου χεριού που εκτείνεται στο προσκήνιο αποτελεί εργαλείο για να επισημανθεί το πολυτελές υλικό του μανικιού και η εξαιρετική αλληλεπίδραση του φωτός στις πτυχώσεις. Όντως, παρατηρώντας πιο κοντά, το φόρεμα είναι το βασικό επίκεντρο του πίνακα, που δημιουργήθηκε με εξαιρετικά αριστοτεχνική ικανότητα, ενώ το πρόσωπο της γυναίκας, γυρισμένο ελαφρώς και εν μέρει σε σκιά, και ειδικά τα βαθιά και διαπεραστικά σκοτεινά της μάτια, εκφράζουν τις ενδότερες σκέψεις του υποκείμενου. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο περίπλοκο, όσο και εξαιρετικό.
Καλή Δευτέρα σε όλους!
Υ.Γ. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον Ραφαήλ, τον πρίγκιπα των ζωγράφων της Αναγέννησης!