خودنگاره

این مرد بندیکت کامبربچ نیست.

او زیگموند والیشفسکی است، کسی که نقاشی هلندی و یکی از اعضای جنبش کاپیست بود. این پرتره در صفحه هواداران فیس‌بوک ما مورد توجه قرار گرفت، بنابراین ما تصمیم گرفتیم کمی بیشتر در مورد آن بگوییم :)

کاپیست ها یا KPists (مخفف لهستانی کمیته پاریس)، که به کالریست‌ها هم مشهور بودند، گروهی از نقاشان هلندی دهه 1930 بودند که بر چشم‌انداز هنری لهستان در آن دوره تسلط داشتند. برخلاف سنت‌های رمانتیسیسم، کاپیست‌ها به استقلال هنر از هرگونه سنت تاریخی، نمادگرایی، و یا تاثیرات ادبیات و تاریخ تاکید داشتند. آن‌ها به شدت تحت تاثیر پست-امپرسیونیسم فرانسوی بودند.

والیشفسکی در لوور کپی‌ها و تقلیدهایی از کارهای استادان بزرگ مثل تیتیان، ورونز، وولاسکوئز، ورمیر، گویا، و دلاکروا نقاشی کرد. او همچنین مجذوب هنر سزان، ون گوگ، و ماتیس بود. از رنگ‌های درخشان آن‌ها استفاده می‌کرد، اما سخت می‌شود کارهای والیشفسکی را شرح داد چرا که نقاشی‌های او طی سالها دست‌خوش تغییرات بسیاری شدند. او اغلب ترکیب‌بندی‌هایی خارق‌العاده تحت تاثیر کمدیا دل آرته (Comedia dell'arte) و کارهای متنوعی با درونمایه دن کیشوت می‌ساخت. او نقاشی‌هایش را مملو از طنز، موقعیت‌های فکاهی، تمسخر، و کنایه می‌کرد و سبک‌های دوره‌های مختلف و موضوعات شمایل‌نگاری و ادبی را به سرعت بازنویسی، تحریف و نمایش‌پردازی می‌کرد.

والیشفسکی در سن 39 سالگی در سال 1936 از دنیا رفت. 

این نقاشی را می‌توان از 23 ژوئن تا ژانویه 2018 در موزه ملی کراکوف نمایشگاه "میراث" مشاهده کرد که به تعریف فعلی میراث لهستان می‌پردازد. این نمایشگاه حدود 600 شئ، از جمله مجموعه‌های نقاشی و آثار هنرمندان برجسته ای مثل یان ماتیکو، استانسیلاو ویسپیانسکی، یاچک مالچوسکی، مانند ولادیسلاو استرزمینسکی، و آندری وروبلوفسکی ارائه می‌دهد. 

اگر  DailyArt و کارهای ما را دوست دارید - لطفا ما را یاری کنید!