Piero della Francesca
به پیِرو دلا فرانچسکا، استاد دوره ی رنسانس ایتالیا، سفارش داده شده بود تا این دیوارنگاره ی فرسکو را برای رزیدنتزای سبک گوتیک، سالن اجتماعات مشترک در سانسپولکرو بکشد که تنها مورد استفاده ی کنسرواتور ها، قضّات و حاکمان بود که پیش از شروع جلسه در مقابل این نقاشی دعا می کردند. نقاشی در بالای دیوار داخلی و مقابل در ورودی قرار گذاشته شده بود، موضوع دیوارنگاره ی فرسکو اشاره ای به اسم شهر (به معنای مقبره ی مقدس) دارد و ریشه ی این اسم برگرفته از بقایای مقبره ی مقدس است که توسط دو زائر در قرن 9 میلادی حمل شده است.
حضرت عیسی در مرکز اثر، به هنگام روز رستاخیزش نگاشته شده است. محل قرار گرفتن پای او بر دیوار مقبره اش حاکی از این روز است که "پیِرو" مقبره را به شکل تابوت سنگی باستانی روم نمایش داده است. اندرو گراهام-دیکسون، مورخ هنر انگلیسی، توضیح می دهد که به جز جای زخم، " بدن مسیح مانند مجسمه ای باستانی بی عیب و نقص و بدون لک است. اما نشانه های محسوسی از خوی انسانی نیز در او دیده می شود: واقعی و غیرآرمانی، با صورتی تقریبا زمخت و سه لایه پوست که در حین بالا آوردن پایش روی شکمش چین خورده است. "پیِرو" به دوگانه ی مسیح، طبیعت انسانی و خدایی او تاکید دارد.
طبق سنت و در قیاس با نگاره ی زندگی نقاشان اثر وازاری، سرباز به خواب رفته در سمت راست مسیح که زره قهوه ای به تن دارد، خودنگاره ی "پیِرو" است. تماس سر سرباز با عَلَمی که مسیح در دست دارد به نظر باید ارتباطش با خداوند را نشان دهد.
ممکن بود این دیوارنگاره در جنگ جهانی دوم تخریب شود. تنها به خاطر وجود تونی کلارک، افسر رابط توپخانه ی انگلیسی بود که این دیوارنگاره سالم ماند؛ او با سرپیچی از دستورات، از گلوله باران کردن شهر توسط گردان توپخانه اش خودداری کرد. کلارک هرگز نقاشی را ندیده بود اما مقاله ی آلدوس هاکلی (مربوط به سال 1925) را خوانده بود که رستاخیز را اینگونه توصیف می کند: "این دیوارنگاره در مقابلمان با جلال و شکوه حقیقی پابرجاست، این اثر ارزشمندترین تصویر جهان است." به لطف کلارک، شهر و این نقاشی مشهور جان سالم به در بردند. زمانی که سرانجام حقایق این تاریخ مشخص شد، از کلارک به عنوان قهرمان محلی تمجید شد و هنوز هم خیابانی در سانسپولکرو به نام اوست.