پادشاه میداس

آندره واكارو نقاش ایتالیایی دوره باروك ( روشی در هنرهای معماری، نقاشی، موسیقی و مجسمه‌سازی است که آزادی در طراحی، شمار زیاد شکل‌ها و درآمیختگی آن‌ها از ویژگی‌های این سبک است) بود. در اواسط دهه 1600، واكارو يكي از موفق ترين نقاشان در ناپل و سپس تحت حكم اسپانيا بود. واكارو در زندگی خود بسیار موفق و با ارزش بود، او و کارگاهش آثار مذهبی بسیاری را برای حامیان محلی و اسپانیایی تولید كرد.

این پادشاه میداس با لمس طلایی (او هر چیزی را که لمس می کید به طلا تبدیل می شد) است، اما شاید این اثر قبل از درخواست قدرت باشد، یا بعد از اینکه دیونیسوس (یکی از خدایان یونانی) موافقت کرد تا قدرت را از میداس ترسیده خارج کند. همانطور که می بینید، میداس در اینجا گوشهای خر را دارد، که نتیجه برخورد او با خدای قدرتمند دیگری است. خدای چوپانان پن مخترع پن فلوت (وعی ساز بادی است که با در کنار هم قرارگرفتن چندین نی به ترتیب اندازه کنار هم ساخته می‌شود) بود که در آمریکا با تمسخر بی امان جانی کارسون از قورگه زمفیر (نوازنده رومانیایی پن فلوت) شهرت یافت. فقط فیلمساز آمریکایی کوئنتین تارانتینو و رپر آمریکایی RZA به اندازه کافی خونسرد بودند که بتوانند موسیقی زمفیر را در بیل را بکش قسمت اول، شیک و مدرن ارائه دهند.

برگردیم به نقاشی. پن افتخار کرد که موسیقی او بهتر از آپولو (خدای یونانی) چنگ رومی نواز است، و پن آپولو را در یک مسابقه موسیقی به چالش کشید. هنگامی که میداس به عنوان داور پن را نوازنده بهتری اعلام کرد، آپولو خشمگین شد و گوش الاغ را به پادشاه داد. با شرمندگی قابل درک از سیمای جدید خود، میداس در کاخ خود پنهان شد و از آن پس همیشه عمامه پوشید به طوری که تنها آرایشگر خود حقیقت را می دانست.

واكارو در ابتدا تحت تأثیر كاراواجو بود، به ویژه استفاده او از جلوه های سایه روشن و ارائه طبیعی گرایانه شکل ها و چهره هایی که کاراواجو می کشید. وی از سال 1630 به بعد از آثار هنری همچون گیدو رنی، آنتونی وان دایک و پیترو نوولی الهام گرفت. سبک تنبریسم (تنبریسم در ایتالیایی به معنی کدر و تیره است و یکی ار شاخه های نقاشی سایه روشن است) واکارو بیشتر روشن و کمتر تند شد و تحت تأثیر منابع ملایم تری مانند پیترو دا کورتونا قرار گرفت. تنبریسم، از ایتالیایی ها به دلیل تیره و رمزآلود بودن، شاخه ایی از کیاروسورو (سایه روشن) است، که اغلب شبیه اثر نورافکن دوره رنسانس است. نورافکن درخشان در سیمای برجسته سوژه، بطور شگفت آوری باعث جذاب تر شدن نواحی تاریک اثر می شود. این اثر به احتمال زیاد یکی از آثار بعدی واکارو است، اما راهی برای درک تاریخ قطعی کار وجود ندارد به غیر از آن که بگوییم این اثر قبل از سال 1670، سال درگذشت این هنرمند، کشیده شده است.

- کلینتون پیتمن

پی نوشت: بسیاری از نقاشان تحت تأثیر کاراواجیو قرار گرفتند. در اینجا درباره کاراواجیوستی بخونید. آیا آنها طرفداران، تقلید کنندگان، یا اساتید بودند؟