باد عصرگاهی

در این اثر بیننده شخصی ناشناس را در خصوصی ترین لحظه ممکن به تصویر میکشد. در صحنه ای روزمره که به دست هاپر پر از دراما و رمز و راز است، زنی برهنه بر لبه تخت زانو زده است. صورتش با موهای بلندش پوشیده شده است، در حالیکه سرش را به نشانه ترس یا شگفتی به تکان های ناگهانی پرده ی پنجره ی باز به سمت آن میچرخاند. هاپر جزئیات بسیار کمی را در فضای داخلی اتاق به تصویر کشیده است تا این صحنه به صورت همگانی در اثرگذاری عاطفی اش دست نخورده بماند. تکنیک قلم زنی او تضاد شدیدی میان تیرگی هاشور زدن های اریب مانند پس زمینه و سفیدی دست نخورده ی کاغذ در فضای بیرون پنجره ایجاد کرده است، و فضای صحنه چنان سطحی است که بیننده احساس نزدیکی به زن میکند. گویی که میتواند حضور او را حس کرد.

پ.ن: هاپر بیشتر به خاطر نقاشی های نمادینش شناخته شده است اما او طراحی زبردست نیز بود. طراحی های "شب زنده داران"، خورشید صبحگاهی و..." را در اینجا ببینید