Claude Monet
کلود مونه عاشق نقاشی‌های سریالی بود. در طول ۱۹۱۸-۱۹۲۴، وی آخرین مجموعه‌ی خود را خلق کرد: یک رشته نقاشی شامل ۲۴ بوم در حال نمایش پُلی ژاپنی، در ملک شخصی هنرمند در روستای ژیورنی.
مونه در اواخر ۷۰ سالگی نابینا شد. او مشکل جدی آب مروارید داشت و اذعان داشت که بینایی‌اش "کمتر و کمتر" می‌شود، همانطور که او در اوایل سال ۱۹۲۱ به یک روزنامه‌نگار گفت: "من همیشه در مناسب‌ترین اوقات روز نقاشی می‌کشم، به شرطی که تیوب‌های رنگ و قلموهایم باهم مخلوط نشوند".
با این‌حال، در سال ۱۹۲۲، به مونه ثابت شد که فقط عمل جراحی، هرچه قدر هم که خطرناک باشد، می‌تواند به اندازه کافی وضعیت او را بهبود بخشد و او بتواند نقاشی را ادامه دهد. اما همواره این مسئله دلهره‌آور بود، پس اولین قرار مونه به تعویق افتاد، اما سپس بین ژانویه و ژوئیه ۱۹۲۳، دکتر چارلز کوتلا سه عمل انجام داد که بینایی هنرمند را بازگرداند، اما با عوارض جانبی تغییر نامطلوبی در درک او از رنگ همراه بود. شاید همین موضوع دلیل اصلی این باشد که نقاشی‌های دیرهنگام او، مانند این اثر، مثل یک لکه عظیم رنگی به نظر می‌رسند. حتی می‌توانیم بگوییم انتزاعی هستند.
اگر دوست دارید در مورد مونه و کارهای متاخر او بیشتر بدانید، دوره آنلاین ما را درباره امپرسیونیسم ببینید :)
پی‌نوشت: در این‌جا نقاشی دیگری پل را در شرایط کاملاً متفاوتی نشان می‌‌دهد (بیشتر مناسب فضای پاییزی‌ست:) و در این‌جا داستانی کوتاه از باغ کلود مونه در ژیورنی داریم، جایی که پُل در آن قرار گرفته، جایی که می‌توانید به تماشای آن بروید و حتی روی آن قدم بزنید! 3>