قایم‌موشک

در اوایل سال ۱۸۷۴ دگا چنین نوشت؛ "این‌جا را ببینید، تیسو عزیزم... شما حتما باید آثار خود را در نمایشگاه "بولوارد" (اولین نمایشگاه امپرسیونیست) به نمایش بگذارید... . در کنار سرزمین و دوستان خود بمانید." دگا و تیسو، که در دوران دانشجویی، اواخر دهه ۱۸۵۰، باهم ملاقات کردند، حتی پس از گریز تیسو به لندن در سال ۱۸۷۱، به دلیل فرار از مجازاتِ فعالیت در انقلاب نافرجام کمون، در ارتباطی نزدیک ماندند. دگا با این استدلال که فواید اعلام وفاداری تیسو به هنر فرانسه، بیش از آسیب احتمالی به محبوبیت وی در بین مخاطبانش در لندن است، به تیسو اصرار کرد تا درکنار امپرسیونیست‌ها بماند و از این طریق روابط خود را با فرانسه و به‌ویژه با دگا و رئالیسم تأیید کند. تیسو دعوت دگا را نپذیرفت.
او احساس می‌کرد بیشتر به رئالیسم گرایش دارد. "نهان و کنکاش" یک اتاق ویکتوریایی مجلل و بهم‌ریخته در استودیوی مدرن تیسو را به تصویر می‌کشد. پس از آن‌که عشق زندگی‌اش کاتلین نیوتن در حدود سال ۱۸۷۶ وارد خانه‌ی او شد، تیسو تقریباً فقط روی موضوعات صمیمانه تمرکز کرد؛ شرح حکایتی از فعالیت‌های روزمره منازل دنج حومه شهر، به تصویر کشیدن دنیایی خوش‌منظره، که از طرفی با آگاهی حزن‌انگیز وی از بیماری‌اش که در سال ۱۸۸۲ منجر به مرگ او شد، شادیِ کمی آمیخته با غم را به نمایش می‌گذارد.

پی‌نوشت: آیا می‌دانید اجداد ادگار دگا، کریول هائیتی بودند؟ او به نیواورلئان سفر کرد تا در آنجا خانواده کریول خود را به تصویر بکشید. می‌توانید این‌جا بیشتر در این‌باره مطالعه کنید.