Edgar Degas
In zijn manifest "De nieuwe schilderkunst" uit 1876 zei de kunstcriticus Edmond Duranty dat een portret "een studie moest zijn van morele beschouwingen over het uiterlijk en de kleding, een observatie van de intieme band tussen een mens en zijn thuisomgeving en van de bijzondere kenmerken die zijn beroep hem verleent...". Het waren vooral de schilderijen van Degas die Duranty inspireerden in de manier waarop hij de portretkunst concipieerde. Enkele jaren later, in dit schilderij, schildert Degas een nieuw voorbeeld van deze stijl. Wat op het eerste gezicht een eenvoudig tafereel uit het Parijse leven lijkt, is in feite een portret - dat van de bankier Ernest May (1845-1925), een verzamelaar en een bewonderaar van Degas. De compositie, op het eerste gezicht chaotisch maar met een grote evocatieve kracht, is gebouwd op een solide en ingenieuze structuur. De schilder observeert zijn onderwerp vanop een zekere afstand. Als zoon van een mislukte bankier kende Degas de wereld van de geldschieters, maar hij weigerde erin betrokken te raken.
May domineert het tafereel. De andere personages die rond hem staan suggereren de onrust die op de beurs heerst. De kunstenaar laat hun gezichten echter niet zien of laat hun gelaatstrekken onduidelijk zodat alle aandacht naar het model gaat. May, met zijn lange, bleke gezicht, lijkt ongelooflijk ouder dan zijn vierendertig jaar. Zijn gelaatstrekken zijn verfijnd; hij zou zo uit een schilderij van El Greco kunnen komen, een kunstenaar die Degas bewonderde. Maar iets van de gevoelens die de kunstenaar koesterde ten opzichte van de beurs en de financiële wereld sijpelt door in de groteske figuren links op de achtergrond. Degas beeldt niet alleen zijn model af, maar toont ook de codes en gebruiken van een hele sociale groep die representatief is voor zijn tijd.