Eiland in de Attersee

Klimt had drie belangrijke thema's: portretten, allegorieën en, landschappen. Tot de landschappen kwam hij als laatste. Twee tegenovergestelde aspecten van zijn carrière waren blijkbaar verantwoordlijk hiervoor. Langs de ene kant had hij in de late jaren 1890 eindelijk tijd en geld om zich een vakantie te veroorloven - zowel letterlijk als artisitiek - van zijn portrettenwerk dat tot dan zijn belangrijkste inkomen opleverde. Langs de andere kant zorgde de groeiende controversiële aard van zijn werk ervoor dat een vakantie een emotionele noodzaak werd. Eerst was landschaps schilderen voor hem een vorm van ontspanning maar omdat het enthousiasme voor zijn eerder opruiende allegorieën wegebde werd het uiteindelijk een welkome bron van inkomen. Klimt zou een fascinatie gehad hebben met water en bleef uren aan het meer staan om de veranderende patronen van licht en kleur te observeren. Zijn Eiland in de Attersee (het Litzlberg eiland recht tegenover de taverne met dezelfde naam waar hij tussen 1900 en 1907 verbleef) wijst ongetwijfeld in die richting. Houwel bepaalde aspecten van het werk impressionistisch of pointillistisch kunnen worden genoemd wou Klimt niet zozeer het effect van natuurlijk licht weergeven, dan wel een gedicht maken in kleurtonen en kleurtoetsen met eenzelfde toonwaarde die samen vibreren in een transcendente harmonie. Klimt's hoge horizonlijn is karakteristiek voor zowel postimpressionisme als art nouveau. In dit geval maakt de horizonlijn elke compositieopbouw overbodig; meer dan negentig procent van het doek is wateroppervlak, een delicaat gemoduleerd veld van penseelstreken dat bijna de objectieve realiteit doet vervagen en naar abstractie nijgt. Het meesterwek is nu te zien in de oudste galerie in Noord Amerika, NYC Galerie St. Etienne die specialiseren in Oostenrijks & Duits expressionisme.