De fles Anís del Mono

Vandaag in "Woensdaggedachten over Kunst" willen we praten over de term "kunst". De beste manier om het te definiëren is altijd een onderwerp van voordurend debat; veel boeken en artikelen zijn erover gepubliceerd waarin zelfs gedicussieerd wordt over basale vraag van wat we met de term "kunst" bedoelen. Theodor Adorno stelde in 1969: “Het is vanzelfsprekend dat wat kunst betreft niets vanzelfsprekend is". Het is duidelijk dat zelfs de simpele betekenis van het woord "kunst" door de eeuwen heen verschillende keren is veranderd  en ook in de 20e eeuw nog voortdurend evolueert. Nog in 1912 wast het in het westen normaal om aan te nemen dat alle kunswerken gericht waren op schoonheid en dat daarom alles dat niet probeerde om mooi te zijn niet als kunst beschouwd kon worden.  De kubisten, dadaïsten, Stravinsky en vele latere kunstbewegingen worstelden met zoveel succes met het concept dat schoonheid centraal stond in de definitie van kunst, dat  - volgens Danto - “Schoonheid niet alleen uit de avant garde kunst van de zestiger jaren verdween, maar ook uit de avant garde kunstfilosofie uit dat decennium".  Dit experiment van Juan Gris met de waarheid en illusie van representatie, zou voor de 20e eeuw nooit als kunst zijn beschouwd.