Joan Miró
Een leeg doek, als een wit vel, bevat de belofte van oneindigheid. Het kan een oorlogsverklaring worden of gelofte van een levenslang huwelijk, een revolutie inspireren of je humeur verlichten door een inspirerend schilderij - alles is mogelijk, tot het er iets concreet wordt. Dat is misschien wel waarom de eerste zin zo moeilijk is. Jezelf verantwoordelijk voelen om die oneindige stroom mogelijkheden te doorbreken door te definiëren waar het vel/doek over zal gaan. Het is iets waar ik continue mee worstel. Misschien dat we ons daarom wel moeten verbazen over Miró's schilderijen.
Zij zijn bijna therapeutisch voor dit specifieke soort paranoia. Nog voor ik start ben ik heel erg bezig met de afronding, een logische verstrengeling en geobsedeerd door details die ik moet doorgronden. Dit gaat ver, van het kopen van zeep (de kleur moet om de een of andere reden gelijk zijn aan de shampoo) tot het schrijven over welk onderwerp dan ook. Deze angst voor dit imbeciele perfectionisme is zo sterk dat het mij er soms van weerhoudt om iets te schrijven dat mij veel plezier zou geven, simpelweg omdat ik nog niet alle details helder heb. En het ergste is nog dat ik me bewust ben van deze onzinnigheid (tenminste meestal dan).
Als je dit ongemak (meer of minder) erkent, bestaat de kans dat je dingen die je leuk lijken net zo makkelijk afgaan als toen je een kind was. Gewoon zwemmen zonder je zorgen te maken of je het op een beter moment zou kunnen doen. Of aanrommelen in de keuken, ongeacht het eindresultaat. Dat is ook waarom ik zo kritisch ben over hen die schilderijen, zoals deze van vandaag, in diskrediet brengen met minachtende uitspraken als: "Dat kan een kind ook.". Want dit, mijn vrienden, is een geweldige presentatie. Het is misschien wel het moeilijkste om deze impulsieve en chaotische wereld te accepteren, waar er weinig plek is voor perfectie. Omhels de beperking van onze toewijding en zorg dat je er plezier uithaalt. Zelfs meesterwerken werden gemaakt door risico te nemen en fouten te maken. En het is niet ongebruikelijk om gevierde schrijvers en schilders openlijk te horen zeggen dat zij hun werk niet goed genoeg vonden. Misschien is het gewoonweg erg moeilijk om goed om te gaan met onze eigen verwachtingen.
- Artur Dionisio