Bartolomé Esteban Murillo
De parabel van de verloren zoon komt uit het Lucasevangelie (15:11-32). De jongste zoon van een rijke vader eiste zijn deel van de erfenis op en verliet daarop het ouderlijk huis. Na vele jaren in het buitenland verspild te hebben met schandelijk gedrag kreeg hij berouw en keerde hij uitgehongerd terug naar zijn vaders huis. Zonder dat zijn familie het wist, ging hij als knecht bij hen aan het werk. Op een dag werd hij herkend door zijn vader, die hem medelevend omhelsde en zich verblijdde om zijn terugkeer.
Met dit schilderij benadrukt Murillo de christelijke waarden van vergeving, berouw en vooral naastenliefde. Dit komt met name tot uitdrukking in de bediende die klaarstaat met een mantel voor de behoeftige man. Dit schilderij vertelt het laatste deel van het verhaal en werd, samen met vijf andere doeken, geschilderd voor een onbekende opdrachtgever. Vier voorstudies voor deze serie bevinden zich in het Museo Nacional del Prado in Madrid, en een andere geschilderde versie van dit schilderij bevindt zich in de National Gallery of Art in Washington. De compositie is afgeleid van een tekening van Annibale Carracci, welke later is uitgewerkt door Jacques Callot en Pietro Testa. Murillo heeft de etsen van deze kunstenaars ongetwijfeld gekend en gebruikte ze als model voor zijn werk.
De gehele serie van de Verloren zoon is te zien in de National Gallery of Ireland in Dublin. Als je het museum niet zelf kan bezoeken, dan kun je hier de tentoonstelling virtueel bezoeken.
P.S. De Bijbel is een bron van vele interessante verhalen die vaak op schilderijen worden afgebeeld. Lees hier het verhaal van Jozef en de vrouw van Potifar, het dramatische verhaal van een verleidster en een slaaf!