Albrecht Dürer
Twórczość w sztuce zawierała się w domenie wyobraźni, uważanej wśród trzech kategorii geniuszu za pierwszą i najniższą w hierarchii. Następną po twórczości była sfera rozumu; najbardziej cenioną sferę stanowił duch. W filozofii średniowiecznej uważano, że ludźmi kierowały cztery nastroje. Melancholia, kojarzona z woreczkiem żółciowym i czarną żółcią, była najmniej porządaną; melancholików traktowano jako najbardziej podatnych na szaleństwo. W epoce Renesansu melancholię utożsamiano z kreatywnym geniuszem; stąd też, choć status tego nastroju się zmienił, przypominało to artystom, że swój talent przypłacali ogromnym ryzykiem.
Przypuszcza się, że Melancholia I, jedyny miedzioryt Dürera z tytułem zawartym w rycinie, nawiązuje do pierwszego z trzech rodzajów melancholii zdefiniowanej przez niemieckiego humanisty, Corneliusa Agrippy. W pierwszym rodzaju, zwanym Melencholia Imaginative, „wyobraźnia” dominuje nad „umysłem” i „rozumem”.
Uskrzydlone uosobienie Melancholii siedzi przygnębione wspierając głowę lewą dłonią, w prawej zaś trzymając cyrkiel, a otoczona jest innymi przyrządami używanymi w geometrii, jednej z siedmiu sztuk wyzwolonych, podstawie twórczości artystycznej. To dzięki geometrii Dürer, bardziej niż inni twórcy, miał nadzieję osiągnąć doskonałość w swoich pracach. Na tej podstawie wielu historyków sztuki sugeruje, że Melancholia I powinna być interpretowana pod kątem autobiograficznym.