Piękna Niedziela

Tematy drzeworytów Vallottona zawierają scenki rodzajowe, kąpiące się kobiety, portretowane głowy i liczne obrazy ulicznych tłumów i demonstracji - szczególnie, kilka scen policji atakującej anarchistów. Zwykle przedstawiał raczej typy niż jednostki, unikał okazywania silnych emocji i jako historyk sztuki, Sasha Newman pisała, „połącz graficzny dowcip z cierpkim, jeśli nie ironicznym humorem”.

Grafika Vallottona osiągnęła najwyższy rozwój w jego Intimités (Intymnościach). Była to seria dziesięciu wnętrz opublikowanych w 1898 roku przez Revue Blanche, które dotyczyły napięć między mężczyznami i kobietami. Drzeworyty Vallottona były szeroko rozpowszechniane w czasopismach i książkach w Europie, a także w Stanach Zjednoczonych i sugerowano, że mają znaczący wpływ na grafikę Edvarda Muncha, Aubreya Beardsleya i Ernsta Ludwiga Kirchnera.

Do roku 1892 był związany z Les Nabis, grupą młodych artystów, w skład której wchodzili Pierre Bonnard, Ker-Xavier Roussel, Maurice Denis i Édouard Vuillard, z którymi Vallotton zaprzyjaźnił się na całe życie. W latach 90 XIX wieku, gdy Vallotton był blisko związany z awangardą, jego obrazy odzwierciedlały styl jego drzeworytów, z obszarami płaskiego koloru, twardymi krawędziami i uproszczeniem detalu. Jego tematy zawierały scenki rodzajowe, portrety i akty. Przykładem jego stylu Nabi są celowo niezgrabni Kąpiący się w Letni Wieczór (1892–93), obecnie w Kunsthaus Zürich, oraz symboliczne Światło Księżyca (1895) w Musée d'Orsay.