Alfred Sisley
Wieś zimą szczególnie intrygowała Sisleya, który osiągnął mistrzostwo w oddawaniu smutku i pustki natury. Jego cichy i samotniczy temperament bardziej pasował do tajemnicy i ciszy niż do blasku zalanych słońcem śródziemnomorskich pejzaży, które tak bardzo lubili tacy artyści jak Renoir. Podobnie jak Monet, malując ośnieżone sceny Sisley podążał za przykładem Courbeta. Temat ten był atrakcyjny dla impresjonistów, ponieważ pozwalał im studiować zmienność światła i wykorzystywać różne natężenie cienia. Dzięki niewielkim plamom koloru rozrzuconym po płótnie, ziemia wydaje się nie jednolicie biała, lecz opalizująca niebieskawymi refleksami. Zimy spędzone w Louveciennes, Marly-le-Roi czy Veneux-Nadon, zainspirowały Sisleya do namalowania wielu ośnieżonych scen, takich jak ta.
Śnieg w Louveciennes przedstawia również eksperymenty malarza z perspektywą: pokryta śniegiem droga niknie w tle, zajęta przez zaledwie jedną małą, samotną postać. Wrażliwość artysty, wyrażona w tych subtelnych, delikatnych pejzażach, w których kolory tworzą dyskretne harmonie, może wynikać z jego brytyjskich korzeni. Poza tym, podczas czterech lat spędzonych w Anglii (1857-1861) i w trakcie późniejszych wizyt, Sisley miał możliwość studiowania prac Richarda Parkesa Boningtona, Johna Constable’a i Williama Turnera. Musimy też pamiętać, że popularna w Wielkiej Brytanii technika akwareli pomogła wprowadzić do malarstwa nieco swobody.