Kobieta Czesząca Włosy

Władysław Ślewiński jest uważany za jednego z prekursorów Art Nouveau w historii polskiego malarstwa. Jego podróż do Paryża w 1888 r. aby studiować malarstwo, przełamała hegemonię Monachium panującą wśród polskich artystów. Punktem zwrotnym w karierze Ślewińskiego było spotkanie i przyjaźń z Paulem Gaugainem i jego związki z francuską grupą Pont Aven, która opowiadała się za syntetyzmem. Zainspirowany przez twórczość otoczenia Gauguina, Władysław Ślewinski wypracował swój własny styl, bazujący na uproszczonej formie, zbliżonej syntetyzmu, posługującej się fragmentaryczną ramą i rozmytymi konturami; Ślewiński odrzucił też niepotrzebną narrację, skupiającą się na naturalności i poszukiwaniu prawdy. Jego spokojne, przemyślane, głęboko refleksyjne prace stały się wyrazem wysokiej kultury artystycznej. Malował portrety, autoportrety, martwe natury i pejzaże, oddające fascynację brutalnym krajobrazem wybrzeża Bretanii. Kobieta Czesząca Włosy to jedna z najbardziej charakterystycznych prac Ślewińskiego. Kompozycja łączy Art Nouveau z młodopolską zmysłowością. Ślewiński przedstawił swoją żonę - Eugenię Szewcow, rosyjską malarkę - w bliskiej, prawie intymnej scenie - siedzącą na sofie w koszuli zsuwającej się z jej ramion i czeszącą długie rude włosy. Widzimy ją z tyłu i tylko małe lusterko obok łóżka pokazuje fragment jej twarzy i oko, spoglądające na widza. Ślewiński interpretował syntetyzm, przejęty od artystów z kręgu Gauguina, poprzez uproszczenie formy i zawartości: wyeliminował nieistotne detali i mistrzowsko zharmonizował paletę kolorów zdominowaną przez czerwonawy brąz włosów, biel i złoto skóry modelki oraz ciemnozielone obicie sofy. Inny ważny element wprowadzony przez artystę to zadziwiająco miękki, prawie
jak w Art Nouveau, kontur pleców, włosów i ręki modelki.