Henri Matisse
W ubiegłym tygodniu, w środowych przemyśleniach na temat sztuki, zaangażowaliśmy się w trochę hipotetycznych doświadczeń, aby zrozumieć perspektywę Jeremy’ego Benthama na utylitaryzm. Jego matematyczne podejście pozwoliło zmierzyć konsekwencje działań i w ten sposób określić ich wartość, biorąc pod uwagę ilość przyjemności, i nieobecność bólu, który zapewniał. Dlatego (w przykładzie z zeszłego tygodnia) niektóre tortille są bardziej wartościowe niż obraz. W porównaniu Benthama przyjemność i ból są ostatecznie determinowane poprzez dwie rzeczy: ich trwanie i intensywność. W obawie, że oglądanie świata poprzez tę dwumianową soczewkę może prowadzić do bezużytecznego życia, zatroskany jedynie unikaniem bólu i dążeniem do łatwych przyjemności, Stuart Mill skonfrontował tę perspektywę z jeszcze jednym, raczej dziwacznym eksperymentem. Założę się, że nie obudziliście się dziś, czując się jak ostrygi, ale na potrzeby eksperymentu Milla spróbujmy: gdybyś miał do wyboru życie jako nigdy nieczująca bólu, nieśmiertelna ostryga, albo życie Henriego Matisse'a (oryginalnie eksperyment był przeprowadzony z kompozytorem Josephem Haydn), wystawionego na najwyższe przyjemności tworzenia, jak również bólu cierpienia i śmierci, które życie byś wybrał? Zgodnie z matematycznym założeniem Benthama, skoro trwanie i intensywność są zmienne, egzystencja ostrygi byłaby lepsza: jej nieskończone trwanie przewyższałoby intensywność w życiu Matisse'a. W obliczu absurdu wyniku i zmierzchu nurtu sensualistów Mill podzielił przyjemności na: Wyższe przyjemności i Niższe przyjemności - gdzie przyjemności cielesne były niższe niż te intelektualne.
Tak przy okazji, dziś jest dzień #museumselfie- nie zapomnijcie wrzucić swojego selfie z hasztagiem na swój profil w mediach społecznościowych :) do zobaczenia jutro!