Zespół Jazzowy

Pierwszą miłością Sekoto była muzyka, a po tym, gdy w młodym wieku otrzymał w prezencie od swojego ojca harmonię, nauczył się czytać nuty i zaczął komponować swoje własne utwory. Odkrycie całej kolekcji tych samodzielnie skomponowanych piosenek w starej walizce po śmierci Sekoto doprowadziło do stworzenia muzycznej płyty CD zatytułowanej „The Blue Heads” przez The Sekoto Foundation pod przewodnictwem Barbary Lindop.

Po I wojnie światowej Paryż stał się latarnią wolności artystycznej, kusząc tysiące artystów,  muzyków i pisarzy – z których wielu było emigrantami politycznymi lub kulturalnymi – do doświadczania serdecznego klimatu rasowego i artystycznego. Po II wojnie światowej bulwar St Germain położony na lewym brzegu Sekwany od Tuileries, rywalizował z Boulevard Montparnasse jako intelektualne centrum Paryża. To właśnie do tego środowiska Sekoto wszedł jako poszukujący azylu kulturalnego, opuszczając RPA na dobrowolnym wygnaniu w 1947 r. Napiętnowany przez bycie czarnoskórym, biednym i nieznającym języka czy kultury - nieznany artysta malujący w zimnym, ciemnym pokoju hotelowym - pierwsze lata Sekoto w Paryżu były walką o przetrwanie.

Niewiele krajów na świecie może rywalizować z Francją pod względem szacunku dla muzyków jazzowych i jazzu jako formy sztuki. Dzięki temu Sekoto mógł znaleźć zatrudnienie w l'Echelle de Jacob (Drabina Jakuba), jednym z modnych klubów nocnych w Paryżu, kiedy właściciel usłyszał, jak gra na pianinie podczas przesłuchania, na które się natknął. Stosując grube impastowe pociągnięcia pędzla, dla zaakcentowana rytmicznej kompozycji kanciastych kształtów, Sekoto tworzy wizualny rytm w „Zespole Jazzowym". Jego paleta jest zdominowana szarymi i niebieskimi barwami, które naśladują dymną mgłę obecną na scenie podziemnego klubu nocnego. Zwarta kompozycja odbija się echem w ciasnej piwnicznej przestrzeni i wciąga widza, jakby siedział przy stole, potakując z aprobatą podczas słuchania muzyki na żywo. Komentując ten obraz, Sekoto powiedział: „Grałem w kawiarni studenckiej, a następnie w różnych innych barach, w których klienci mieli więcej pieniędzy i gdzie Francuzi i turyści płacili więcej. To jedna z piwnic nocnego klubu St. Germain. Muzycy nie są moimi kumplami, a obraz nie został stworzony w tym miejscu”.