Wyprawa ku filozofii

Musicie już wiedzieć, że Hopper jest jednym z moich ulubionych artystów. W Wyprawie ku filozofii mężczyzna siedzi na łóżku, za nim kobieta, naga od pasa w dół, leży w pozycji embrionalnej, plecami do towarzysza. Jej odosobnienie krzyczy na nas z obrazu. Na łożu leży otwarta książka (Biblia? Podręcznik?). Twarz mężczyzny przepełnia pustka, jakby cały jego duch umarł. Co się między nimi wydarzyło? Jak zawsze, Hopper jest mistrzem bólu konsumowanego w ciszy - tajemnic życia codziennego.

A co z przedstawioną książką? Jo, żona Hoppera, tajemniczo zaznaczyła, że „otwarta książka to Platon, ponownie przeczytany zbyt późno”, pozostawiając widza w rozważaniach dylematu, który pochłonął człowieka wpatrującego się w niemal abstrakcyjną plamę światła na podłodze. Odniesienie do Platona powoduje, że zastanawiamy się, czy bohater dzieła kontempluje sens rzeczywistości i abstrakcji - co z pewnością było ważne dla samego Hoppera. Ponieważ Platon uznawał królestwo idei jako ostateczną formę rzeczywistości i zdegradował ich fizyczne przejawy do królestwa niższego, człowiek na obrazie zdaje się kwestionować ideę światła w porównaniu z jego rzeczywistą wiązką oraz konfrontuje ideę piękna z fizyczną obecnością kobiety obok niego. Można się zastanawiać, czy Hopper próbował przekuć pytanie o światło, które pojawia się w wielu jego dziełach, w platońską tezę. W swojej opowieści o Sokratesie i jaskini Platon porównuje dzieła sztuki do cieni rzucanych przez zwykłe przedmioty. Przedmioty same w sobie są jedynie bladym odbiciem prawdziwej rzeczywistości - prawdziwe jest bowiem królestwo idei. W Wyprawie ku filozofii Hopper kontruje cienie Platona blokiem światła, który symbolizuje potencjalne zrozumienie, poszerzenie percepcji.

Do zobaczenia jutro w towarzystwie wspaniałego klasycznego dzieła z Kunsthistorisches Museum w Wiedniu : ).