Hektor i Andromacha

Giorgio de Chirico jest najbardziej znany jako włoski „malarz metafizyczny”, kojarzony z surrealistami, jednak zwykle z nimi się kłócący. Przez „metafizykę” współcześni mu ludzie rozumieli „coś poza światem rządzonym przez prawa fizyki”. „Dzieło sztuki musi wymknąć się wszelkim ludzkim ograniczeniom: logika i zdrowy rozsądek będą tylko przeszkadzać”, pisał de Chirico w 1913 roku. Przedstawiony dziś obraz był produktem zarówno szkoły kubistycznej, jak i surrealistycznej. Surrealizm czerpał głównie ze snów, geometrii i prostych konstrukcji. Kubizm dążył do tworzenia obrazów reprezentacyjnych poprzez intensywne wykorzystanie geometrycznych i ukośnych perspektyw. Temat tego obrazu pochodzi z mitologii greckiej - przedstawia pożegnanie Hektora z żoną Andromachą przed wyruszeniem na bitwę przeciwko Achillesowi. De Chirico przedstawia skazaną na nieszczęście parę za pomocą dwóch postaci na obrazie olejnym. Sylwetka po lewej to Hektor, biorąc pod uwagę męską szerokość ramion i zwężający się brzuch. Postacią znajdującej się w prawej części dzieła jest Andromacha: składa się z bardziej kobiecych, organicznych i zakrzywionych geometrycznych kształtów; ma wyraźne kości biodrowe.