Kazimir Malevich
Czerwony Dom obrazuje strzelisty czerwony budynek ukazany od frontu, usytuowany wśród dzikiej natury. Tytułowy Dom nie charakteryzuje się żadnymi szczegółami, prócz kominów wystających z nietęgiego dachu. Nie ma okien ni drzwi, co sugeruje, że nie ma do niego wejścia ani z niego wyjścia. Dom zajmuje pozycję centralną, stoi niemal idealnie po środku. Poziome linie reprezentują ziemię i niebo. Pejzaż jest zupełnie uproszczony, lecz pełni ważną rolę - bez niego Dom nie miałby żadnego wymiaru, byłby jedynie umowną płaską formą. Właśnie dzięki temu, że jest on wbity w ziemię, Dom robi takie dobitne wrażenie. Ten czerwony blok jest wywyzajacy dla widza - wydawać by się mogło, że te proste linie skrywają w sobie stoickie, uporządkowane wnętrze, jednak wpływa na nas alarmująco. Brak architektonicznych punktów wyjścia narzuca poczucie niepokoju. Nasuwają się skojarzenia jak tajność czy podejrzliwość, gdy patrzy na nas ta potężna czerwona twarz, nieruchoma i nieugięta w swojej pewności i bezpośredniości, zaskakująca jednocześnie i alarmująca.
Malevich skonfrontował się z tą ślepą twarzą, niewzruszonym "Czerwonym Domem" w latach 30-tych XX wieku. W ten sposób ukazał Rosyjską politykę w tamtych czasach i jej artystyczny krajobraz. Wolność kreatywna była coraz bardziej ograniczana. Modernistyczne ruchy - Konstruktywiści i Suprematyści zwłaszcza - do których zaliczał się Malevich, zostali uznani za nieodpowiednich i rozkaz Stalina na ich temat był jasny: przestrzegajcie zasad lub stawcie czoła karze. Czerwony Dom jest monolityczny i nieugięty,potężny symbol nowego czerwonego reżimu, ale lubię myśleć, że Malevicz obalał autorytet tym obrazem.
Pomimo wymuszonych zasad artystycznych w ramach nowego reżimu, Czerwony Dom zachowuje autonomię poprzez ukryte znaczenie.
Jego dwuznaczność jest kluczem: być może na zewnątrz reprezentuje potęgę nowej Rosji, ale pod tą oczywistą powierzchownością artysta pokazuje swoją autentyczność, która mówi: „Stoję prosto, nawet jeśli jestem sam. Pod tą fasadą leży prawdziwa, autonomiczna jednostka, a nie sługa totalitaryzmu ”.
- Sarah Mills