Edgar Degas
Dzisiejszą legendarną rzeźbę prezentujemy dzięki Städel Museum, gdzie aktualnie mielibyście szansę odwiedzić pierwszą w historii dużą wystawę zagłębiającą się w kwestię tego, jak cechy malarstwa impresjonistycznego – takie jak światło, kolor, ruch czy nawet ulotność – znalazły wyrażenie w rzeźbie. Mimo pandemii jesteśmy szczęśliwi, że możemy zaprezentować to arcydzieło wirtualnie.
To w odpowiedzi na Małą czternastoletnią tancerkę Degasa (z prywatnej, europejskiej kolekcji), prezentowaną na szóstej wystawie impresjonistów w 1881 roku, krytyk Jules Claretie po raz pierwszy wprowadził pojęcie „rzeźbiarza impresjonistycznego”. Przedstawiając młodą uczennicę baletu, Degas wybrał motyw związany z ciemną stroną paryskiego biznesu rozrywkowego: wówczas publiczność kojarzyła wizerunek młodej baletnicy z tematem prostytucji. Artysta położył nacisk na nowatorstwo motywu posługując się, niezwykłymi jak na sztukę tego czasu, powszednimi materiałami. Postać wykonał przede wszystkim z wosku, który, uważany za nowoczesny i niekonwencjonalny, wkrótce stanie się alternatywą dla marmuru i brązu. Dzieło to jest więc typowym przykładem rzeźbiarskiego podejścia, które starało się reagować na fundamentalnie zmieniające się społeczeństwo za pomocą nowych rodzajów materiałów.
Po śmierci artysty w 1917 roku jego spadkobiercy przetworzyli liczne figury woskowe znalezione w jego pracowni na trwały materiał poprzez zlecenie ich odlewów z brązu w limitowanych edycjach. Rzeźby te mają bezpośredni związek z motywami, które w swojej karierze upodobał sobie Degas – tancerkami, kąpiącymi się kobietami, buduarowymi scenami, końmi i dżokejami. Dla artysty były one częścią międzymedialnego procesu twórczego. Próbował różnych ekspresji i ruchów zarówno w dwu-, jak i trójwymiarowych studiach, zyskując na wzajemnej zależności między nimi.