Rabindranath Tagore
Rabindranath Tagore był indyjskim polimatą - poetą, pisarzem, dramaturgiem, kompozytorem, filozofem i reformatorem społecznym. Zredefiniował bengalską literaturę i muzykę oraz, na przełomie XIX i XX wieku, wprowadził do sztuki indyjskiej modernizm kontekstualny. W 1913 roku został pierwszym niepochodzącym z Europy laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Napisał również hymny państwowe dla Indii i Bangladeszu. I był malarzem.
Mając 60 lat Tagore zajął się rysunkiem i malarstwem. Za namową poznanych na południu Francji artystów zadebiutował w Paryżu, a cieszące się dużym powodzeniem wystawy jego licznych prac organizowane były w całej Europie. Najprawdopodobniej cierpiał na daltonizm, skutkiem czego jego dzieła odznaczały się dziwną paletą kolorystyczną i niecodzienną stylistyką. Jego styl malarski był bardzo osobisty, charakteryzował się prostymi, odważnymi formami i rytmicznością, a później inspirował wielu współczesnych indyjskich artystów. Jego pierwsze obrazy były wyjątkowo fantazyjne, zwykle skupiały się na zwierzętach lub wyimaginowanych stworzeniach, nasyconych witalnością i humorem. Postaci ludzkie przedstawiane były jako ekspresyjnie gestykulujące jednostki lub zbiorowości w teatralnych sceneriach, jak na prezentowanej dziś akwareli. Na portretach namalowanych w latach 30. XX wieku twarze przedstawiał w taki sposób jakby były to maski czy kreowane wizerunki. Pejzaże stanowiły najmniejszą część twórczości Tagorego.
P.S. Chcielibyście dowiedzieć się czegoś o sztuce indyjskiej? Tu prezentujemy siedmiu współczesnych indyjskich artystów, których powinniście znać.