Francisco de Zurbarán
W odróżnieniu od archaniołów w malarstwie włoskim i flamandzkim, archanioły Zurbarána cechuje formalna prostota, wizualna siła i hieratyczna powaga. Ponadto są one przedstawione w pomysłowych kompozycjach, które są jednocześnie konwencjonalne i prymitywne. Tutaj archanioł wyróżnia się jako samotna postać na neutralnym tle. Zurbarán przedstawia świętego Michała raczej jako chorążego (łac. signifer) niż jako anioła-wojownika stojącego na czele legionów. Taka koncepcja odpowiada specyficznemu ideałowi estetycznemu artysty, który odrzucił barokowe wyobrażenie Michała jako anioła zagłady, spotykane w dziełach Rubensa, Guida Reniego i Valdésa Leala.
Archanioł przedstawiony jest w trzech czwartych z profilu, z rozpostartymi skrzydłami. Jest to starannie namalowane dzieło, w którym zastosowano precyzyjne środki i czyste kolory. Brakuje mu wdzięku cechującego dzieła Zurbarána, ale jest godnym przykładem jego konceptualnych zasad i formalnej trzeźwości. Obraz zachowuje wyraźny światłocień, a ceglasta czerwień, zieleń i ochra oraz chromatyczna precyzja obszernej draperii są dobrymi przykładami najbardziej charakterystycznego stylu artysty.