Pablo Picasso
Avant-garde'yi düşündüğümde aklıma gelen ilk şey - flüoresan ve devrimci sanat akımları ortaya çıkıyor, canlı değişim, özgürlük ve ifade - 20. yüzyılın başlarında Parisi andıran. Picasso ve Modigliani, Dali ve Buñuel, Hemingway ve Fitzgerald, Chagall ve Kandinsky'ye rastlamak istediğinde, yoğun caddeyi veya herhangi bir bohem kafesinde turlayın. Antik Yunanlılar aracılığıyla bir kültür olarak ortaya çıktığımız gibi, Paris de bugün benimsediğimiz zihni ve değerleri şekillendirdi. Eyfel Kulesi inşa edildiğinde, 1889 Fuarı Universelle için, Fransız Devrimi'nin yüzüncü yılını da kutlamak isteniyordu: Liberté, égalité, fraternité İnsanoğlunu ve İnsan Hakları Bildirgesi'nin ideallerini oluşturacak olay Vatandaş (bugün Fransa'da halen anayasal bir değere sahip!) ve Rousseau, Montesquieu, Voltaire… ideallerinin çoğu hala temel batı düşüncesinin bir parçası. Bir Avrupalı, bir dünya vatandaşı, bir birey olarak minnettarım . Farklılığı susturmayan, fikirleri empoze ederek sürdürmeyen, tekil gelişim sağlayan ve eleştiriyi teşvik eden bir zihniyette yaşadığımız için teşekkür ederiz. Paris Atina gibi, hoşgörü ve özgürlük, demokrasi ve felsefe ilkelerini benimseyenlerin vatanı olacak. Ve Parisli arkadaşlarım, Atinalı arkadaşlarım, size diyorum ki: Korkmayın, kimliğimizin değerlerinden ödün vermeyelim. Burada sunulan resim Picasso’nun Mavi Dönemine aittir. Paris’teki L’li Hipodrom Café'de intihar etmiş olan ressam Casagemas’ın ölümünü öğrendikten sonra kariyerinde başlayan en üzücü aşamanın başlangıç noktası olduğu söyleniyor. Sonra Picasso ciddi bir şekilde depresyona düştü ve maviyle ifade edilen derin melankoli, çok üzgün parçaları doğurdu. Depresyonu geliştikçe renkli, canlı, canlı pembe resimler filizlenmeye başlamış ve böylece Gül Dönemi başlamıştır. Bize daha iyi zamanların geleceğini hatırlatıyor. Düşünceme göre, bu Çarşamba Sanatla ilgili Düşünceler, resmin ötesinde, dost arkadaşlarımızın acısıyla. Gelecek hafta Schopenhauer'in Sanat ile nasıl acı çektiğini göreceğiz.
Sonra görüşürüz,
Artur Deus Dionisio