Laus Veneris

Algernon Charles Swinburne'ün dramatik ve lirik şiiri "Laus Veneris" ve Edward Burne-Jones'un onu takip eden aynı isimli tablosu, birbirlerinden dört sene arayla yaratılmıştı. Latincede "Venüs veya Aşka Övgü" anlamına gelen "Laus Veneris" başlığı, Wagner ekolünden bir opera sayesinde popüler olan Tannhäuser efsanesinden uyarlanmıştır. Bu efsanede, genç şövalye Venüs'e aşık olur ve onun yeraltındaki evinde birlikte yaşarlar, taa ki şövalye pişmanlıkla dolana kadar. Venüs'ün tuzaklarından kaçar ve Papa Urban'dan günahlarının affedilmesini istemek için Roma'ya gider. Papa bunun imkansız olduğunu söyler - Papalık ekibinin çiçek açması kadar imkansız. Tannhäuser Viyana'ya döndükten üç gün sonra, Papalık ekibinin çiçek açtığı söylenir, ancak şövalye bu ilahi mucizeden haberdar olmaz ve hayatını lanetlenmiş bir şekilde geçirir. Şiir boyunca şair kendisinin aşka olan köleliğinden, veya bu lanetten şikayet eder: "Ne yazık ki güzelliğin! Ağzının tatlı aşkına... Ruhum benim için acı, uzuvlarım sarsılıyor." Fiziksel sevgi ve şehvete olan bağımlılığı aynı zamanda Venüs'ün tehlikeli güzelliği fikrini de yansıtıyor; efsaneye göre Venüs, Tannhäuser'ı ormanda yıkanırken cezbediyor. Bu olağanüstü tablo, efsanevi Venusberg (Aşk Şehri) mahkemesini gösteriyor. Pencerenin ortasında görülen şövalye, kendini bir zevk hayatına verdiği için bağışlanma istemek üzere atını sürüyor. Kraliçe'nin görevlileri müzik çalıyor (aynı zamanda aşkın yemeği olarak da bilinir). Aşkı sembolize eden bir gül, Kraliçe'nin yanında yerde duruyor. Arka plandaki duvar kilimi, aşk tanrıçası Venüs'ün arabasına binen Cupid'i gösteriyor. Edward Burne-Jones, Pre-Rafaelit (Ön Raffaelocu) sanat hareketinin ikinci aşamasının lideri ve zamanının en etkili sanatçılarından biriydi. Bugün Birleşik Krallık'ta #UlusalSiirGunu !