Tanrılar Günü

Gauguin 1893'te Fransa'ya döndüğünde, zamanının çoğunu Paris'te Tahitian deneyiminin kurgusal bir açıklaması olan Noa Noa'yı yazarak ve göstererek çalışmalarını tanıttı. Gauguin'in bu dönemde tamamladığı çok az resimden biri olan Tanrılar Günü (Mahana No Atua) edebi projesiyle yakından ilgilidir. Deniz kenarında bir Tahiti manzarasında yer alan kompozisyon üç yatay banda bölünmüştür. Üstte adalılar, yükselen bir heykelin yanında bir ritüel gerçekleştirirler.

Gauguin'in Tahiti imgelerindeki birçok figür gibi anıtsal heykel de yerel dinden değil, Borobudur'daki (Java) Budist tapınağı kompleksini süsleyen oyulmuş kabartmaların fotoğraflarından elde edilir. Orta banda; doğum, yaşam ve ölüm anlamına gelebilecek pozlarda pembe bir dünya alanına karşı simetrik olarak düzenlenmiş üç figür yerleştirilir. Resmi olarak üstteki heykelle bağlantılı olan merkezdeki kadın, görünüşte Gauguin'in çalışmalarında Havva'nın Hıristiyan figürünü cennet için önerdiği Tahiti kadınlarının tasvirlerine benzer. Bileşimin alt kısmı, suya yansıyan parlak ve zıt tonları çağrıştırır. Gauguin'in gerçek nesneleri tasvir etme eğiliminin azalması ve canlı renkleri düz, kıvrımlı şekillerinin etkileyici kullanımı ile tanımlayan Post-Empresyonist tarzı, 20. yüzyılın başlarında birçok soyut ressamı etkilemiştir.