Şapkalı Otoportre

Gauguin, Polinezya'ya ilk ziyaretinin ardından Paris'e 1 Ekim 1893'te döndüğünde "ilkel" resmini savunma umuduyla Tahiti konulu çalışmalarını sergilemeye karar vermiştir.

Kasım ayında bir resmini Lüksemburg Müzesi'ne sunmuş fakat kabul edilmemiştir. Ayrıca Tahiti konulu en iyi başyapıtlarından oluşan bir sergisi umduğu kadar başarılı olmamıştır. Degas, Jarry, Natanson gibi ressam ve eleştirmenler Gauguin'i desteklemiştir fakat çoğu sanatçı çekimser kalmıştır. Söz konusu otoportre bu engellere verilmiş bir yanıt gibi durmaktadır, sanatçının asi ruhunu yeniden doğrulamaktadır. Gauguin arkasına, yansıma bir görüntü olarak, ünlü Manau Tupapau'yu yerleştirmektedir, Manau Tupapau ona göre Pasifik ziyaretinden kalan en önemli ve değerli çalışmasıdır. Sanatçı kendisini sarı ve zeytin yeşiline boyadığı atölyesinin "Tahitileşmiş" dekorunda tasvir etmektedir. Sağdaki mavi ve sarı sarong, resmin egzotik süs eşyalarıyla dolu olduğunu hatırlatmaktadır. Sade fırça kullanımı ve tuvalın sert materyaliyle haşinliği vurgulanan "ilkel" yüz hatlarının yardımıyla vahşi bir sanatçı imgesi yaratmaktadır. Resmin arkasına Gauguin genç arkadaşı William Molard (1862-1936)'ın yüzünü hafifçe şekli bozulmuş bir biçimde resmetmiştir. Bir Wagner müzisyeni olan Molard'ın Montparnasse'deki zamanın Avrupalı bohem sanatçılarıyla bağlantısı vardı, Strindberg ve Durio gibi bu sanatçılardan birkaçı halkın ilgisini Gauguin'nin eserlerine çekmeye yardım etmiştir. Tablonun iki tarafı, ressamın Paris'te bulunduğu 1893-1894 kışını güzel bir şekilde özetlemektedir. Bu kısa dönem, yüzyılın sonunda ilkelciliğin Avrupa kozmopolit avangart sahnesine tanıtılmasında zemin yaratmıştır.