Ölüme Yenilen Sevgililer

15.yy’nin sonuna gelindiğinde baskı sanatlı imgeler yaratıp dağıtmanın sık kullanılan bir yöntemine dönüşmüştü. Bu oldukça esnek bir metottu, neticesinde ortaya ilahi anı eşyalarından, kitap illüstrasyonlarına kadar her şey çıkabiliyordu. Aşağı yukarı 1510’a dek baskılar genellikle monokromdular ama sanatçılar sürece, eserlere derinlik katmak için fazladan bloklar ekleyerek deneyler yapmaya başladılar.

Bu imgeyi yaratmak için bir değil üç bloğun ve üç farklı tonda kahverengi mürekkebin kullanılması gerekti: en koyu ton hatlar için, orta ton gölgeler için ve en açık ton sağdaki sütünün deseni gibi detaylar için, altınımsı bir kahverengi ton da genel renklendirme için kullanıldı. Üstüne baskı yapılamayan kâğıdın açık rengi vurgulanan alanlar yaratmak için olduğu gibi bırakıldı.

Genel sonuç iyi tanımlanmış, neredeyse heykelimse denebilecek bir sahne. Koyu, paralel taramalar mimari bir mekânı gösteriyor, dairesel çizgilerse figürlerin yuvarlağımsı formlarını ortaya çıkararak bir hareketlilik hissi uyandırıyor. Kâğıdın dokunulmadığı vurgular formlara, özellikle de figürlere üç boyutluymuşlar hissi katıyor. Bu başka bir dünyadan çıkmış gibi duran ama aynı zamanda insan varlığının gerçekliğini tartışan bir imge: bu örnekte aşk, korku, ölüm ve yas gibi herkesçe kolayca anlaşılabilecek konular işleniyor. Sahne soğuk, hareketsiz taş bir arka plana karşı oynanan, Ölüm’ün iskeletimsi formunun iki aşığa karşı korkunç bir suç işlediği yoğun bir dramı gösteriyor.

Ölüme Yenilen Aşıklar bir monokrom olarak çok etkili olmaya bilirdi, gerçi Ölüm her şekilde erkeğe şiddetle saldırıyor ve omzunun üstünden umutsuzca kaçmakta olan kadına tehditkâr bir şekilde bakıyor olurdu. Ekstra tonlar sahneye sanki siyah, beyaz olsaydı daha inkâr edilebilir olacak olan olaya daha büyük bir gerçeklik hissi katıyorlar.

-Sarah