Diriliş

İtalyan Rönesans ustası Piero della Francesca, Sansepolcro’daki yalnızca konservatuvarlar, baş hakimler ve valiler tarafından kullanılan ve konseylerine başlamadan önce önüne dua ettikleri Gotik tarzdaki Residenza’nın freskini boyamak üzere görevlendirildi. Girişin karşısındaki iç duvarın yukarısına konumlandırılmış freskin konusu 9. yüzyıla ait iki hacı tarafından taşınan Kutsal Kabir'in iki kalıntısının varlığından kaynaklanan, şehrin adına (Kutsal Kabir anlamında) bir göndermedir.

İsa kompozisyonun ortasında, Piero’nın klasik bir lahit halinde sunduğu Babil'in mezarı parapetindeki pozisyonunun önerdiği gibi diriliş anında tasvir edilmiştir. İngiliz sanat tarihçisi Andrew Graham-Dixon yara dışında Mesih'in "vücudu mükemmel bir heykel gibidir ve bir antik heykelinki kadar lekesizdir. Ama onda yoğun insanlık dokunuşları da mevcut: ideal olmayan, neredeyse kaba yüz; ve sol bacağını yükseltirken karnında kırışan cildin üç kıvrımı. Piero insan ve tanrı olan ikili doğasını vurguluyor." diye yazmış.

Geleneğe ve Vasari’nin Ressamların Yaşamı’nı resimleyen ağaç baskı karşılaştırmalarına göre Mesih’in sağında uyuyan kahverengi zırhlı asker Piero’nun otoportresi. Askerin başı ile Mesih tarafından taşınan bayrak direği arasındaki temasın kutsallıkla olan ilişkisini temsil ettiği düşünülüyor.

Fresk ikinci dünya savaşı sırasında neredeyse yok oluyordu. 

İngiliz bir topçu subayı olan Tony Clarke’ın emirlere meydan okuması ve askerleri silahlarını kullanarak kasabayı bombalamaktan men etmesi sayesinde kurtuldu. Clarke freski hiç görmedi ama Aldous Huxley'in 1925’de Diriliş’i anlatan denemesindeki şu satırları okudu: "Dünyanın en güzel resmi bütün ve gerçek ihtişamıyla gözlerimizin önünde duruyor." Onun sayesinde, şehir ve meşhur resmi hayatta kaldı. Her şey sonunda netleşince Clarke yerel bir kahraman olarak değer gördü ve bugün hala Sansepolcro'daki bir sokak onun ismini taşıyor.