Τόμας Ίκινς
Ο Τόμας Κουπερθουέιτ Ίκινς ήταν Αμερικανός ρεαλιστής ζωγράφος, φωτογράφος, γλύπτης και δάσκαλος καλών τεχνών. Είναι ευρέως γνωστό ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της αμερικανικής τέχνης. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, από τις αρχές της δεκαετίας του 1870 έως ότου η υγεία του άρχισε να φθίνει περίπου 40 χρόνια αργότερα, ο Ίκινς εργάστηκε εντατικά, επιλέγοντας ως θέμα τους ανθρώπους της γενέτειράς του, της Φιλαδέλφεια. Ζωγράφισε αρκετές εκατοντάδες πορτρέτα, συνήθως φίλων, μελών της οικογένειας ή επιφανών ανθρώπων των τεχνών, των επιστημών, της ιατρικής και του κλήρου. Τραβηγμένα μαζικά, τα πορτρέτα προσφέρουν μια επισκόπηση της πνευματικής ζωής της Φιλαδέλφειας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, μεμονωμένα, είναι ξεκάθαρες απεικονίσεις σκεπτόμενων ανθρώπων.
Επιπλέον, ο Ίκινς δημιούργησε μια σειρά από μεγάλους πίνακες που έφεραν το πορτρέτο από το δωμάτιο ζωγραφικής στα γραφεία, τους δρόμους, τα πάρκα, τα ποτάμια, τις αρένες και τα χειρουργικά αμφιθέατρα της πόλης του. Αυτοί οι ενεργοί υπαίθριοι χώροι του επέτρεψαν να ζωγραφίζει το θέμα που τον ενέπνευε περισσότερο: τη γυμνή ή ελαφρώς ντυμένη φιγούρα σε κίνηση. Στην πορεία θα μπορούσε να μοντελοποιήσει τις μορφές του σώματος σε πλήρες ηλιακό φως και να δημιουργήσει εικόνες στο βάθος του χώρου χρησιμοποιώντας τις σπουδές του σε προοπτική. Ο Ίκινς έδειξε επίσης έντονο ενδιαφέρον για τις νέες τεχνολογίες της φωτογραφίας που απεικονίζει την κίνηση, έναν τομέα στον οποίο θεωρείται πλέον ως καινοτόμος.
Εξίσου σημαντικό στη ζωή του Ίκινς ήταν το διδακτικό του έργο. Ως εκπαιδευτής ήταν μια παρουσία με μεγάλη επιρροή στην αμερικανική τέχνη. Οι δυσκολίες που τον ταλαιπώρησαν ως καλλιτέχνη που επιδίωκε να ζωγραφίσει ρεαλιστικά το πορτρέτο και τη φιγούρα παραλληλίστηκαν και ενισχύθηκαν ακόμη και στην καριέρα του ως εκπαιδευτικού, όπου συμπεριφορικά και σεξουαλικά σκάνδαλα περιόρισαν την επιτυχία του και έβλαψαν τη φήμη του. Ο Ίκινς ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του οποίου το έργο έλαβε ελάχιστη επίσημη αναγνώριση κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μετά τον θάνατό του, τιμάται από τους Αμερικανούς ιστορικούς τέχνης ως «ο ισχυρότερος, ο πιο βαθύς ρεαλιστής στην αμερικανική τέχνη του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα».