Η άσπρη γάτα

Εδώ, ο Μπονάρ χρησιμοποιεί την παραμόρφωση για να δημιουργήσει μία χιουμοριστική εικόνα μίας γάτας που κυρτώνει την πλάτη της. ΄Ενα παράξενο ζώο, υπερβολικώς κυρτωμένο, πατώντας στις πατούσες του, με το κεφάλι του ζωγραφισμένο χαμηλά στους ώμους, μάτια σαν σχισμές και μια πανούργα έκφραση. Φαίνεται ταυτόχρονα ήμερο και άγριο. Ο ζωγράφος ξόδεψε πολύ χρόνο αποφασίζοντας το σχήμα και την θέση των ποδιών, όπως φαίνεται και από τις προπαρασκευαστικές ζωγραφιές. Η ακτινογραφία του έργου αυτού αποκαλύπτει επίσης πολλές αλλαγές, κάποιες εκ των οποίων είναι ορατές με γυμνό μάτι. «Η τέχνη δεν είναι φύση» συνήθιζε να λέει, σε σημείο που η λευκή του γάτα είναι σχεδόν καρικατούρα, «μία κωμική και χιουμοριστική εικόνα που δημιουργήθηκε μέσω της ευφυΐας του αφεντικού της που την παρατηρούσε και την καταλάβαινε τόσο καλά» (Elisabeth Foucart-Walter). Το διακοσμητικό στιλ του πίνακα αυτού - η ανάδειξη των ελικοειδών γραμμών, η απουσία οποιουδήποτε βάθους στην φιγούρα που τοποθετείται επίπεδη πάνω στο φόντο - τοποθετεί το έργο από το 1894 στην παράδοση του Ναμπί. Εντοπίζεται μία ιαπωνική έμπνευση στην έντονη, ασύμμετρη σύνθεση, όπως επίσης και στην επιλογή του αντικειμένου - δημοφιλές σε εκτυπώσες των οποίων ο Μποναρ θαύμαζε πολύ. Ο Χοκουσάι (1760-1849) και ο Κουνιγιόσι (1797-1861), συγκεκριμένα, είχαν ζωγραφίσει τα οικεία αυτά αιλουροειδή. Σε όλη την έκταση του έργου του, ο Μπονάρ παρήγαγε αμέτρητους πίνακες που απεικόνιζαν γάτες - μερικές φορές ως απλή λεπτομέρεια, ορατές σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, και μερικές φορές, όπως εδώ, ως το κεντρικό θέμα.