Ο ηλικιωμένος κιθαρίστας

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τη φωσφορίζουσα αβάντ γκαρντ και τα επαναστατικά κινήματα τέχνης να αναδύονται, τη ζωηρή αλλαγή, την ελευθερία και την έκφραση - είναι το Παρίσι των αρχών του 20ου αιώνα. Οταν κάποιος μπορούσε να συναντήσει τον Πικάσο και τον Μοντιλιάνι, τον Νταλί και τον Μπονιουέλ, τον Χέμινγουει και τον Φιτζέραλντ, τον Σαγκάλ και τον Καντίσνσκι..., γύρω από την πολυσύχναστη λεωφόρο, ή σε κάποιο μποέμ καφέ. Οπως φυτρώσαμε ως πολιτισμός μέσα από τους αρχαίους Ελληνες, το Παρίσι επίσης έχει σχηματίσει το μυαλό και τις αξίες που ενστερνιζόμαστε σήμερα. Οταν ανεγέρθη ο πύργος του Αιφελ, για την Διεθνή Εκθεση του 1889,  ο σκοπός ήταν επίσης να εορταστούν τα εκατό χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση: το γεγονός θα εγκαθίδρυε τα ιδανικά της ελευθερίας, της ισότητας, της αδερφοσύνης, μαζί με την Διακύρυξη των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των πολιτών (έχουν ακόμη συνταγματική αξία στη Γαλλία σήμερα!), όπως και τα ιδανικά το Ρουσώ, του Μοντεσκιέ, του Βολταίρου... που είναι ακόμη κομάτι της θεμελιώδους δυτικής σκέψης. Ως ένας Ευρωπαίος, πολίτης του κόσμου, άτομο, είμαι ευγνώμων. Ευγνώμων που ζω με μια νοοτροπία που δεν φιmώνει τη διαφορετικότητα,  δεν διαιωνίζει ιδέες με επιβολή, που παραχωρεί ατομική ανάπτυξη και ενθαρρύνει τη κριτική σκέψη. Το Παρίσι όπως η Αθήνα, θα στέκεται ως πατρίδα για αυτούς που αντιπροσωπεύουν τις αρχές της ανοχής και της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Και στους συντρόφους μου Παρισινούς, στους συντρόφους μου Αθηναίους, λέω: Ας μην φοβόμαστε, ας μην συμβιβάσουμε τις αξίες της ταυτότητας μας. Ο πίνακας που παρουσιάζεται εδώ ανήκει στην Μπλε περίοδο του Πικάσο. Είναι η πιο λυπηρή φάση της καριέρας του, και λέγεται πως ξεκίνησε αφού ο ζωγράφος έμαθε για τον θάνατο του Casagemas - ο οποίος αυτοκτόνησε στο καφέ L'hippodrome στο Παρίσι. Αργότερα ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά θλιμμένος, και το βαθύ μελαγχολικό μπλε γέννησε πολλά λυπημένα κομμάτια. Καθώς η θλίψη του βελτιώθηκε, χρωματιστοί, ζωντανοί, φωτεινοί ροζ πίνακες άρχισαν να ξεφυτρώνουν, και έτσι ξεκίνησε η Ροζ περίοδος. Να μας θυμίζει πως καλύτερες στιγμές θα έρθουν. Η σκέψη μου είναι, αυτή τη Τετάρτη στις Σκέψεις πάνω στη τέχνη,, πέρα από τη ζωγραφική, με το πόνο των φίλων μα. Την επόμενη εβδομάδα θα δούμε πως ο Σοπενάουερ αντιμετώπισε το πόνο μέσα από τη τέχνη.