Βόρεια Θάλασσα με θύελλα. Μετά το ηλιοβασίλεμα. Χόεν.

Αυτός είναι ο τελευταίος πίνακας από τη συλλογή του σπουδαίου Μουσείου Σκάγκενς που σας παρουσιάζουμε αυτόν τον μήνα. Ελπίζουμε να σας άρεσαν αυτά τα όμορφα έργα τέχνης όσο και σε εμάς :) Να περάσετε ένα όμορφο Σάββατο!

Όταν βλέπεις αυτό το έργο στην πραγματική ζωή, το πρώτο πράγμα που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι το μέγεθος του πίνακα. Είναι ακριβώς το μέγεθος που ενισχύει την αίσθηση ότι στέκεσαι μπροστά σε μια ανήσυχη θάλασσα επειδή ο θεατής νοιώθει ότι βρίσκεται και ο ίδιος μέσα στην εικόνα. Ο σχετικά χαμηλός ορίζοντας του μοτίβου ενισχύει αυτήν την αίσθηση. Ο Λάουριτς Τούξεν ζωγράφισε το ηλιοβασίλεμα ακριβώς στο σημείο που έχει δύσει ο ήλιος, μόνο το λαμπερό χρυσό χρώμα παραμένει στον ουρανό και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου αντανακλώνται στα κύματα σε πρώτο πλάνο. Τα ήσυχα μπλε έρχονται σε αντίθεση με τη ζεστασιά των πορτοκαλιών και των κίτρινων. Ένα μακρινό πλοίο διακρίνεται στο πίσω μέρος. Τότε, τα νερά γύρω από το Σκάγκεν ήταν ακόμα η αιτία πολλών ναυαγίων και προσαράξεων.

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Tούξεν ζωγράφισε ένα ναυάγιο σε πρώτο πλάνο στα αριστερά. Ο καλλιτέχνης είναι ένας από τους λιγότερο γνωστούς ζωγράφους του Σκάγκεν και δεν είχε προσελκύσει ιδιαίτερα την προσοχή. Ένας πιθανός λόγος είναι ότι δεν ήταν κάτοικος του Σκάγκεν όταν η αποικία των καλλιτεχνών ήταν στο αποκορύφωμά της στα τέλη του 19ου αιώνα. Ένας άλλος πιθανός λόγος είναι ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας ζωγράφος του Σκάγκεν και έτσι ήταν δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Τούξεν, όπως ο Π. Σ. Κρόιερ, θεωρείτο ότι είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική, αλλά σε αντίθεση με τον Kρόιερ, με τον οποίο μπορεί να συγκριθεί από πολλές απόψεις, επέλεξε να ακολουθήσει καριέρα ως βασιλικός πορτρετίστας στις αρχές της δεκαετίας του 1880. Εκείνη την εποχή, η νεωτεριστική καινοτομία στη δανέζικη τέχνη και λογοτεχνία ήταν πραγματικότητα και η επιλογή του Tούξεν δεν ήταν δημοφιλής μεταξύ των συναδέλφων του καλλιτεχνών και ριζοσπαστικών κριτικών τέχνης. Ο Tούξεν επέστρεψε στο Σκάγκεν μόνο το 1901, ακριβώς όταν η επιρροή της αποικίας στη δανέζικη τέχνη είχε αρχίσει να φθίνει με γρήγορο ρυθμό. Σήμερα είναι γνωστός πρωτίστως ως βασιλικός ζωγράφος και ως συνιδρυτής του Μουσείου Σκάγκενς, που ιδρύθηκε το 1908.