Φελίξ Βαλοτόν
Τα θέματα ξυλογλυπτικής του Βαλοτόν περιλαμβάνουν οικιακές σκηνές, γυναίκες που κάνουν μπάνιο, πορτραίτα και αρκετές εικόνες από πλήθη στους δρόμους και διαδηλώσεις- ειδιαίτερα αρκετές σκηνές που η αστυνομία επιτίθεται σε αναρχικούς. Συνήθως απεικονίζει τύπους ανθρώπων παρά ξεχωριστές προσωπικότητες, αποφεύγοντας την έκφραση έντονων συναισθημάτων, και όπως η ιστορικός τέχνης, Σάσα Νιούμαν έγραψε, «συνδυάζοντας το γραφικό πνεύμα με ένα καυστικό, αν όχι ειρωνικό χιούμορ».
Η γραφική τέχνη του Βαλοτόν έφτασε στη μεγαλύτερη ανάπτυξή της με το έργο του Intimités (Οικειότητες). Αυτά είναι μία σειρά από δέκα ξυλογραφίες που δημοσιεύτηκαν το 1898 από το περιοδικό Revue Blanche, που αφορά την ένταση μεταξύ αντρών και γυναικών. Οι ξυλογραφίες του Βαλοτόν ήταν ευρέως διαδεδομένες σε περιοδικά και βιβλία στην Ευρώπη αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και θεωρούνται μεγάλη επιρροή της γραφικής τέχνης του Έντβαρτ Μουνκ, του Όμπρεϊ Μπίρντσλι και του Έρνστ Λούντβιχ Κίρχνερ.
Μέχρι το 1892 σχετίζονταν με την Ομάδα Ναμπί, μία ομάδα νεαρών καλλιτεχνών που συμπεριλάμβανε τον Πιέρ Μπονάρ, τον Κερ-Ξαβιέ Ρουσέλ, τον Μορίς Ντενί και τον Εντουάρ Βιγιάρ, με τον οποίο ο Βαλοτόν θα έκανε μία μακροχρόνια φιλία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας των 1890, όταν ο Βολατόν ήταν στενά συνδεδεμένος με την αβάν-γκαρντ, οι πίνακές του απεικόνιζαν το στυλ της ξυλογλυπτικής του, με επίπεδες περιοχές χρώματος, απότομες άκρες και απλοποίηση των λεπτομεριών. Τα θέματά του περιλάμβαναν ρωπογραφίες, πορτραίτα και γυμνά. Μερικά παραδείγματα από το Ναμπί στυλ του είναι το σκοπίμως άβολο Λουόμενοι το καλοκαιρινό απόγευμα (1892-93), τώρα στο μουσείο τέχνης της Ζυρίχης και το συμβολιστικό Σεληνόφως (1895), στο μουσείο Ορσέ.