Ο Θάνατος Και Η Κόρη

Η μεγάλη, ανοδική καμπύλη της ράχης του άντρα μοιάζει να μιμείται την ανοδική πορεία κάποιου μεγάλου γεωλογικού σχηματισμού. Αυτή η ράχη είναι ο κόσμος στην αρχέγονη δημιουργία. Οι δυο τους, σε μια απόλυτη ένωση γίνονται ένα μέσα στη μοναχικότητα τους, και επιπλέουν πάνω από αυτούς τους λόφους, σε αυτό το ζαρωμένο κομμάτι λευκού υφάσματος, σαν να είναι ένα όνειρο το τι τους συμβαίνει. Μήπως είναι μια τραγική προσκόλληση στη μόνη βεβαιότητα της ζωής: τον θάνατο; Ο πίνακας μας θυμίζει επίσης και τις συνθήκες της ζωής του Σίλε την εποχή εκείνη. Ήταν η παραμονή της επιστράτευσής του. Ίσως γι’ αυτό η διάθεση αυτού του πίνακα να στιγματίζεται και να επηρεάζεται από τη σκέψη ότι αφήνεται στα χέρια του θανάτου. Επίσης μόλις είχε επιλέξει ανάμεσα στις δύο γυναίκες της ζωής του, με μεγάλη αναλγησία. Τη μία την είχε παντρευτεί, την άλλη, ένα μοντέλο μακροχρόνιας σχέσης, την εγκατέλειψε. Υπάρχει επομένως μια τεράστια ένταση για όλη αυτή τη προσκόλληση και ρήξη. Οι φιγούρες από μόνες τους είναι καθαρές, κύριο γνώρισμα του Σίλε: αυτή η ελαφρώς παράξενη οστεόμορφη εμφάνιση και τα στενά δάχτυλα. Τα ανθρώπινα οστά του Σίλε τείνουν συχνά να φαίνονται λεπτά σαν κλαδιά, υπερβολικά εκτεταμένα και συχνά ακόμη και άσχημα μορφοποιημένα, σαν να είναι έτοιμα ξαφνικά να καταρρεύσουν στο πανίσχυρο χτύπημα των χεριών του Θεού. Υπάρχει συχνά μια παράξενα οδυνηρή και σπαρακτική αίσθηση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος σχετίζεται με έναν άλλο, σαν τίποτα να μην είναι ποτέ προδιαγεγραμμένο. Συχνά είχε την τάση να ζωγραφίζει ή να σχεδιάζει τις ανθρώπινες μορφές σε ζευγάρια, που στροβιλίζονται και διαπερνούν η μία την άλλη σαν ερπετά. Μετά τον γάμο του, οι προσωπογραφίες του άρχισαν να φαίνονται πιο ήρεμες, πιο γαλήνιες, λιγότερο βασανισμένες, το ίδιο και το ανθρώπινο σώμα, άρχισε να γίνεται ένα πιο υγιές θέμα συνολικά, χωρίς να προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή σαν να βρισκόταν σε μια βάρκα στη μέση του ωκεανού. Αλλά δεν είναι έτσι εδώ. Ο εναγκαλισμός εδώ είναι περίεργα ανεπαρκής: απέχθεια και αποδοχή σε ένα. Ίσως είναι περισσότερο θέμα αναγκαιότητας παρά επιθυμίας. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει από τις διεκδικήσεις του θανάτου. Στο τέλος, ρίξτε μια ματιά και στην ημερομηνία – είναι 1915, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει. Λοιπόν, να περάσετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!

ΥΓ. Ο Σίλε προτάθηκε από τον Stefan (να είσαι καλά εσύ και η κοπέλα σου!).