Θέατρο Σέρινταν

Για τον Χόπερ η επιλογή ενός κινηματογράφου ως θέμα και συγκεκριμένα του Θεάτρου Σέρινταν είναι απολύτως προσωπική. Καθώς βρισκόταν στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, μόλις μερικά οικοδομικά τετράγωνα από το στούντιο του Χόπερ, το Σέρινταν (όπως ήταν γνωστό), ήταν η επιτομή του πολυτελούς κινηματογραφικού μεγάρου των αρχών του εικοστού αιώνα, ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε, προκειμένου να ικανοποιήσει τα 85 εκατομμύρια των Αμερικανών, που τη δεκαετία του 1930 παρακολουθούσαν κινηματογράφο σε εβδομαδιαία βάση. Ένθερμος σινεφίλ ο ίδιος λέγεται ότι είχε δηλώσει: "Όταν δεν έχω διάθεση να ζωγραφίσω, πηγαίνω στο σινεμά για μια βδομάδα ή και παραπάνω. Μιλάμε για ένα κανονικό κινηματογραφικό όργιο!" Η δραματική αρχιτεκτονική και οι μοναχικές φιγούρες, που βρίσκονται στο Θέατρο Σέρινταν είναι θεματικές, που γοήτευσαν τον Χόπερ από την αρχή της καριέρας του. Μολονότι οι μορφές του Θεάτρου Σέρινταν, που στέκουν απόμερα, έχουν περιγραφεί ως μοναχικές κι αποξενωμένες, ο ίδιος ο Χόπερ θεώρησε ότι μια τέτοια ερμηνεία είναι "υπερβολική". Αντίθετα, μάλλον θεωρούσε το σκιώδες σκοτάδι του κινηματογράφου ως αναζωογονητική ανακούφιση από τις κοινωνικές απαιτήσεις της ζωής και την πολυπληθή μητρόπολη.