Αυτοπροσωπογραφία με φυσαλίδα

Στην πιο γνωστή ίσως αυτοπροσωπογραφία του, ο 22χρονος Έγκον Σίλε μας γοητεύει με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα γεμάτος αυτοπεποίθηση και εύθραυστος. Τίποτα σε αυτή την ισορροπημένη σύνθεση δεν αφήνεται στην τύχη – κάθε γραμμή βρίσκει τη συνέχειά της ή κάτι με το οποίο αντιστοιχεί: τα μαλλιά και το σώμα περικόπτονται και τα δύο από τις άκρες του πίνακα σαν να αντανακλώνται, ο ένας ώμος είναι τραβηγμένος προς τα πάνω με τον άλλο χαμηλωμένο και τα λεπτά κλαδιά φέρουν έντονα χρωματισμένους κόκκινους καρπούς του φυτού φυσαλίς (που στην πραγματικότητα μοιάζουν περισσότερο με κινέζικα λουλούδια φαναράκια). Το 1912 ήταν μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά για τον Έγκον Σίλε, μια χρονιά κατά την οποία το εξπρεσιονιστικό στυλ ζωγραφικής του έγινε κάπως πιο ήρεμο και πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η έντονη ενασχόληση του Σίλε με τον εαυτό του, τη ζωή και την κοινωνία της εποχής του έμελλε να διακοπεί απότομα τον Απρίλιο του 1912. Ο Σίλε, ο οποίος ζούσε με τη φίλη του Wally στην πόλη Neulengbach, κατηγορήθηκε άδικα για απαγωγή ενός ανήλικου κοριτσιού και τέθηκε υπό ανακριτική κράτηση. Παρόλο που οι κατηγορίες σύντομα αποσύρθηκαν, ο Σίλε υπέστη βαθύτατο πλήγμα όσον αφορά τη δημιουργικότητά του και την αυτοεικόνα του ως καλλιτέχνη.