Otto Dix
Στις Σκέψεις για την Τέχνη της προηγούμενης Τετάρτης, είχαμε μείνει με την απορία πως η Τέχνη, μπαίνοντας στον 20ό αιώνα, είχε αρχίσει να αποδέχεται ένα ευρύτερο όριο στα θέματα, τις τεχνικές και τα αντικείμενά της, θέτοντας τη φιλοσοφία για μια αλλαγή του προτύπου - από την τελειότητα και την ομορφιά - στην αισθητική και την έννοια. Ο σύγχρονος καμβάς είχε κάνει χώρο για να χωρέσει έναν υποκειμενικό τόνο σε αυτόν, και έτσι οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τον ορισμό της τέχνης ήταν πιο αφαιρετικές και ευρείες. "Αισθητική", η κλασσική ονομασία που δόθηκε στη φιλοσοφία του Καλλιτεχνικού και του ωραίου, χρησίμευε πλέον ως ένα επίθετο για την διάκριση των έργων. Αλλά ακόμα και σήμερα, αν θελήσουμε να βρούμε την "Αισθητική" σε ένα αγγλικό λεξικό, αυτό είναι που πιθανόν θα διαβάσουμε: χαριτωμένο, κομψό, εξαίσιο, όμορφο, ελκυστικό, ευχάριστο, υπέροχο, στιλάτο, καλλιτεχνικό, καλαίσθητο, καλόγουστο. Τι θα αναζητάγαμε λοιπόν αν ψάχναμε για ένα Αισθητικό έργο Τέχνης; Την Ξαπλωμένη Γυναίκα σε Δέρμα Λεοπάρδαλης του Ότο Ντιξ μήπως; Θα αναζητήσουμε απαντήσεις την επόμενη εβδομάδα :)
- Άρθουρ Ντέους Διονύσιο