Δεν αντέχω άλλο τις σκιές είπε η Λαίδη του Σαλότ

Το ποίημα του Τέννυσον για τη "Λαίδη του Σαλότ" αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που την είχαν καταραστεί να παραμείνει μέσα σε έναν πύργο στο Σαλότ, ένα νησί που βρίσκεται στον ποταμό που ρέει προς το Κάμελοτ. Κανείς άλλος δεν γνωρίζει την ύπαρξή της, καθώς η κατάρα, της απαγορεύει να φύγει από τον πύργο ή ακόμη και να κοιτάξει έξω από τα παράθυρά του. Αντ’ αυτού, ένας μεγάλος καθρέφτης μέσα στο δωμάτιό της αντανακλά τον έξω κόσμο και εκείνη υφαίνει μια ταπετσαρία που απεικονίζει τα θαύματα του μέσω της αντανάκλασης του καθρέφτη. Καθώς το ποίημα εξελίσσεται, η Αρχόντισσα συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την αγάπη που αφθονεί στον έξω κόσμο και κουράζεται από τη μοναχική της ύπαρξη στον πύργο, λέγοντας ότι "δεν αντέχει άλλο τις σκιές". Στη συνέχεια, βλέποντας τον Σερ Λάνσελοτ να ιππεύει προς το Κάμελοτ, η Λαίδη αφήνει τον αργαλειό της για να τον κοιτάξει απευθείας από το παράθυρό της, κάτι που εκπληρώνει αμέσως την κατάρα. Η ταπετσαρία της αρχίζει να ξετυλίγεται και ο καθρέφτης ραγίζει καθώς η ίδια αναγνωρίζει τις συνέπειες της παρορμητικής της πράξης. Φεύγει από τον πύργο της και βρίσκει μια βάρκα στο ποτάμι την οποία χαράσσει με το όνομά της και λύνει τα σχοινιά. Πεθαίνει πριν η βάρκα της φτάσει στο Κάμελοτ, όπου θα είχε επιτέλους βρει τη ζωή και την αγάπη, και ο Λάνσελοτ συλλογίζεται την ομορφιά αυτής της άγνωστης γυναίκας όταν οι κάτοικοι βρίσκουν το σώμα της. Η τραγική αγάπη που απεικονίζεται στο ποίημα του Τέννυσον άρεσε πολύ στους Προραφαηλίτες και στους οπαδούς τους ως ένα από τα θέματα που προτιμούσαν περισσότερο, και πάνω από πενήντα απεικονίσεις της ιστορίας υπάρχουν από το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα και τις αρχές του εικοστού.