Σταροχώραφα με θεριστή, Auvers

O Βίνσεντ Βαν Γκογκ εντυπωσιάστηκε από τα σταροχώραφα που απλώνονταν πάνω από την Auvers-sur-Oise, την πόλη βόρεια του Παρισιού, όπου πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Ζωγράφισε πολλές όψεις αυτών των χωραφιών τις τελευταίες μέρες της ζωής του, συμπεριλαμβανομένου αυτού του πίνακα με έναν θεριστή να κόβει τα χρυσά στάρια ενώ η θέα με τις στοίβες από θημωνιές ξεθωριάζει καθώς απλώνονται στο βάθος προς το χωριό και τους απομακρυσμένους μπλε λόφους. Ζωγράφιζε στην ύπαιθρο σε άμεση σύνδεση με τα ερεθίσματα του τοπίου, όπως έκαναν πολλοί ιμπρεσιονιστές. Παραταύτα, στην τέχνη του Βαν Γκογκ, το χρώμα είναι έντονο και με λιγότερες διαφοροποιήσεις - οι πινελιές πιο πλούσιες, πιο κλασσικές, και πιο ξεχωριστές, οι μορφές και οι χώροι πιο ελεύθερα αλλαγμένα σε μια πιο ακαθόριστη μορφή - οι ρυθμοί έχουν ροή και είναι ξεκάθαροι. Αναζήτησε την έκφραση αυτού που για εκείνον αποτελούσε την ουσία του τοπίου, αλλά επίσης και να κάνει πιο ξεκάθαρο, όπως κάποια στιγμή το έθεσε, αυτό που κατανόησε και αισθάνθηκε από την έκφραση και την ψυχή της φύσης - να προκαλέσει "μια φύση περισσσότερο εξυμνητική και παρηγορητική από αυτό που μια γρήγορη ματιά στην πραγματικότητα μπορεί να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε". Παρά το γεγονός ότι εμπνεύστηκε από την παρατήρηση του άμεσου περιβάλλοντός του, ο Βαν Γκογκ είδε επίσης συμβολισμούς στα σταροχώραφα και στον θεριστή, καθώς και εξαιρετικά, σχεδόν θρησκευτικά, συναισθήματα. Συζητώντας έναν παλιότερο πίνακα ενός θεριστή, εξήγησε στον αδερφό του τον Theo: "Βλέπω σε αυτόν την εικόνα του θανάτου, υπό την έννοια ότι η ανθρωπότητα μπορεί να είναι το στάρι που θερίζει ...  Αλλά δεν υπάρχει τίποτα στενάχωρο σε αυτόν τον θάνατο, προχωράει με την ευρύτητα του φωτός της μέρας, με έναν ήλιο που πλημμυρίζει τα πάντα με ένα χρυσό αγνό φως, είναι η εικόνα του θανάτου για την οποία μιλάει το μεγαλειώδες βιβλίο της φύσης…."